Het goede nieuws

 Zo’n 150 jaar geleden woonde Jacob Pronk met zijn vrouw en hun twee kinderen in het dorpje Scheveningen. Jacob Pronk woonde met zijn gezin boven zijn meubelwinkel in de Keizerstraat. Scheveningen was een vissersdorpje gelegen aan de rand van Den Haag en de meeste inwoners leefden van de visserij. Maar Jacob was als kind al bezig met figuurtjes maken uit takken hout die hij vond. En hij maakte kistjes van afvalhout en repareerde de meubels als er iets kapot was gegaan. Jacob wilde niet net zoals zijn vader en zijn broers naar zee. Nee, Jacob droomde ervan om meubelmaker te worden. Maar die opleiding kostte veel geld en dat hadden zijn ouders niet. Maar op een dag gebeurde er iets, waardoor het leven van Jacob plotseling veranderde. Bij een hevige storm werd de haringkar van oom Chris door de lucht geslingerd en brak vervolgens in stukken uiteen tegen een muur. Oom Chris, die toch eigenlijk al te oud was geworden om nog met de kar op pad te gaan, wilde er al kachelhout van maken, maar Jacob vroeg of hij mocht proberen de kar nog te repareren. Oom Chris dacht niet dat het Jacob zou lukken, maar gaf hem de kapotte haringkar cadeau. En het lukte Jacob! Hij knapte de haringkar helemaal op!

En zo kwam het dat Jacob wat geld kon verdienen door vis te verkopen. Hele einden liep hij via de Scheveningseweg naar Den Haag, waar rijke mensen woonden aan wie hij zijn haringen en andere vis verkocht. En als hij bij de mensen kwam, hoorde hij wel eens over meubels die gerepareerd moesten worden. En die repareerde hij dan zo goed, dat hij al gauw een bekendheid werd in Den Haag. Steeds meer mensen vroegen hem of hij stoelen, tafels en andere kleine meubels wilde repareren. Maar dat werd op een gegeven moment een probleem, want hij kon die niet allemaal meenemen op zijn haringkar. Jacob had eigenlijk een paard en wagen nodig om de meubels van en naar Den Haag te brengen. En er ontstond nog een tweede probleem. Jacob had zoveel werk als meubelmaker, dat hij geen tijd meer had om met zijn haringkar te lopen. Maar, ook al had Jacob wel wat gespaard, geld voor een paard en wagen had hij niet en hij kon het geld dat hij met het verkopen van de vis verdiende ook niet missen.  Wat moest Jacob nu doen?

Halverwege de weg tussen Scheveningen en Den Haag lag de boerderij van boer Harmsen, waar Jacob wel eens een praatje maakte met de boer en een kopje koffie kreeg van de boerin. Ze hadden een paar flinke zonen en dochters en Jacob kon vooral heel goed overweg met de oudste dochter. Hij was een beetje heel veel verliefd op haar! Zij heette Jacobine en ze waren even oud, maar het was niet alleen daarom dat hij haar leuk vond. Nee, Jacob vond haar het mooiste meisje dat hij ooit gezien had. Zij had zulke mooie stralende blauwe ogen en prachtig donker golvend haar! En als zij lachte, dan zag je twee kuiltjes in haar wangen en zelfs bij het donkerste weer was het, of dan de zon scheen. Maar zelfs daarom was hij niet alleen verliefd op haar: Hij kon alles met haar delen en behalve dat ze veel plezier hadden met elkaar en, als ze daar tijd voor hadden, lange wandelingen en fietstochten maakten, begrepen ze elkaar van binnen en hielpen ze elkaar als ze het moeilijk hadden. En zoals dat gaat als mensen echt van elkaar houden, hield Jacobine evenveel van Jacob als Jacob van haar. En haar ouders waren ook blij met Jacob, want hij paste goed in hun gezin en hij was een harde werker.

Jacobine werkte hard mee op het land en in de boerderij en in haar vrije tijd maakte zij kaarsen en die kon zij ook prachtig mooi versieren. Zo maakte zij voor de kerk prachtige kaarsen voor op het altaar en vaak ging ze mee met Jacob naar Den Haag en verkocht zij daar kaarsen aan de mensen voor wie Jacob de meubels maakte. En omdat iedereen Jacob en Jacobine zo’n leuk verliefd stel vond, en zij zulke mooie kaarsen maakte, kreeg ook Jacobine al gauw bekendheid in Den Haag en had ze al een behoorlijke klantenkring. Het geld dat zij met haar kaarsen verdiende mocht zij houden, zodat zij ook voor haar uitzet kon sparen als Jacob en zij gingen trouwen.

Toen Jacob op een dag een paar stoelen, een tafel en een klein kastje op zijn haringkar had vastgebonden en hij slechts met heel veel moeite, vanuit Den Haag komende, de boerderij van boer Harmsen wist te bereiken, bedacht hij onderweg een plan en besloot daar met de boer over te praten. Genietend van een lekker bakje koffie, die de boerin hem had ingeschonken, en hand in hand naast Jacobine zittend, die hij zijn plan eerst verteld had en die daar erg enthousiast over was, vertelde hij aan boer Harmsen wat zijn problemen waren en welke oplossing hij hiervoor bedacht had.

“U weet dat ik de laatste tijd steeds meer opdrachten krijg om meubels te repareren. Zoveel dat ik ze niet meer op mijn haringkar kan laden. En daar komt bij dat ik zoveel werk heb aan het maken van meubels, omdat ik ook wel eens de vraag krijg om een nieuwe stoel of tafel te maken, dat ik geen tijd meer heb om vis te verkopen. Nu weet ik dat Frits – dat was de een na oudste zoon van de boer – op zoek is naar ander werk. Zou ik van u een paard en wagen mogen lenen, zodat ik de meubels kan vervoeren, en dat ik dan in ruil daarvoor Frits mijn haringkar leen, zodat hij vis kan verkopen. Zo verdient hij wat en verdien ik toch nog wat aan de visverkoop.”

Boer Harmsen had, terwijl Jacob vertelde, naar Jacobine gekeken en zag de twinkeling in haar ogen en keek, nadat Jacob was uitgesproken, zijn vrouw aan. En ook al waren zij al heel lang met elkaar getrouwd, ze waren nog steeds net zo verliefd op elkaar als eerst en hoefden dit niet met elkaar te overleggen. Wat hij goed vond, vond zij ook goed en omgekeerd. Toen boer Harmsen zag dat zij het ook goed vond richtte hij zich naar Jacob en zei:”Dat is een heel slim bedacht en goed plan van jou kerel”. Voordat hij nog iets meer kon zeggen was Jacobine hem al om de hals gevlogen en werd het al gauw een dolle boel in de keuken. Frits was blij met zijn nieuwe baan en samen met de boer zocht Jacob een goed paard en een goede wagen uit. Nadien kon je Jacob regelmatig met een wagen vol met meubels van Scheveningen naar Den Haag en weer terug zien rijden. En toen er een winkelpand met een bovenwoning vrijkwam in de Keizerstraat huurde Jacob het pand samen met Jacobine, met wie hij inmiddels getrouwd was. En nu wonen zij daar, samen met hun twee kinderen; Floris en Fleur.

Beneden was er in de werkplaats van Jacob ook een plek waar Jacobine haar kaarsen maakte en in de meubelwinkel was er een hoek vrijgemaakt waar zij haar kaarsen uitstalde. Grote kaarsen, kleine kaarsen, hele dunne en hele dikke en ook ronde en vierkante kaarsen, of in verschillende figuren. Sommige alleen wit of rood of in een andere kleur. Andere weer mooi versierd. Voor iedereen was er wel wat bij.

En nu was het dan weer de eerste Advent. Dat was het moment dat de winkel helemaal in de Kerstsfeer werd gebracht. Jacob had diverse soorten kerststallen gemaakt en Jacobine had de hele winkel vol staan met allerlei soorten kaarsen.

Dagen was Jacobine ook in de weer geweest om honderden kerstboomkaarsjes te maken. Want heel veel mensen hadden echte kaarsjes in de kerstboom. Die lagen allemaal in houten dozen, die Jacob daar speciaal voor gemaakt had.

En Floris en Fleur, die inmiddels acht en zes jaar waren, mochten hun ouders wel eens helpen in de werkplaats. En zij wisten beide waarom hun ouders zo van kaarsen hielden en waarom zij beide de winkel op zijn mooist maakten. Jacobine had ze een keer het verhaal verteld van de kaarsen in de Kerstnacht. En elk jaar, als het Kerstavond was zou Jacobine weer dat verhaal vertellen. En zo gebeurde dat ook dit jaar. Het was Kerstavond. Buiten had het flink gevroren en lag er een dik pak witte sneeuw. Maar binnen brandde de open haard en had Jacob de kaarsjes in de boom aangedaan. Fleur en Floris zaten ieder op hun eigen stoeltje naar de lichtjes te kijken. Moeder had de lekkerste dingen klaargemaakt en ze waren eigenlijk al een beetje rozig door het vuur en de warme chocolademelk die ze hadden gekregen, maar ze wisten dat nu het Kerstverhaal weer zou komen, dat moeder zou voorlezen. Nadat Jacob nog eens goed gekeken had of alle kaarsjes nog goed in de boom stonden, pakte Jacobine het schrift waarin zij het verhaal had geschreven en begon te lezen:

Het was Kerstnacht en ik had de winkeldeur goed afgesloten. De laatste klanten waren met een mooie Kerststal en flink wat kaarsen tevreden naar huis gegaan. We hadden de winkel op tijd gesloten, zodat we alle tijd hadden om naar het kerstmaal te gaan. Die avond aten we bij de ouders van Jacob en daarna ontmoetten onze beide families elkaar allemaal bij en in de Kerk. Daarna gingen we naar huis en genoten we samen van de lichtjes in de kerstboom. En toen, net toen het laatste kaarsje in de boom was opgebrand, gebeurde het: Opeens klonk de bel van de winkel. Wie zou er nu nog zo laat iets willen hebben? Of zou het een kind zijn dat aan het belletje trekken was? Maar daar was het toch wel te laat voor. En omdat we niet direct naar beneden waren gegaan klonk even later nog een keer de winkelbel. We besloten beide te gaan kijken, en dat was maar goed ook, want het was bijna niet te geloven wie er buiten stond te wachten. Toen we via de werkplaats de winkel in liepen zagen we een wonderlijk licht bij de winkeldeur. En toen we de deur open deden waren we met stomheid geslagen. Voor ons stond een engel. “Dag Jacob, dag Jacobine” zei de engel, “ik ben Luxor, de kerstengel van het Licht. Jullie maken elk jaar zulke mooie kerststallen en zulke mooie kaarsen, en jullie maken daar zoveel mensen blij mee, dat ik jullie iets wil laten zien en horen vanavond. Mag ik binnenkomen?”

Nog niet geheel van de verbazing bekomen lieten we de engel Luxor natuurlijk binnen en opeens hoorden wij een geroezemoes in de winkel. Het was net of de kaarsen met elkaar aan het praten waren. Vragend keken we Luxor aan. “Ja” zei Luxor, ik heb ervoor gezorgd dat jullie deze avond de kaarsen kunnen horen praten. Luister maar eens goed waar zij het met elkaar over hebben”.

En daar hoorden we de grote, dikke kaars op de toonbank. Boos had hij zich tot een doos kleine kerstboomkaarsjes gewend, die met elkaar ruzie maakten, omdat ze maar weinig plek hadden in de houten doos waarin ze lagen.”Kunnen jullie niet wat stiller zijn. Het is tenslotte Kerstavond en dan moet je stil zijn”.

Wat beteuterd waren die even stil, maar toen begon een lange dunne kaars, die bij een van de kersstallen stond, zich ermee te bemoeien. “Zeg dikzak daar op die toonbank, wil jij niet zulke praatjes hebben. Jij kunt je nu wel heel belangrijk vinden, daar dicht bij de kassa, maar jij bent hier niet de baas”. De dikke kaars kreeg geen kans om zich te verweren, want een lange, dikke ronde kaars, die prachtig versierd was, richtte zich zowel tot de dikke als de lange dunne kaars en zei:”Heb ik jullie toestemming gegeven, dat je mocht praten? Jullie hebben geen enkele versiering en zijn maar een stel kale kaarsen. Ik ben veel mooier dan jullie, dus ik ben de baas. Kijk maar in de spiegel daar.” En hij wees op de spiegel, die boven de toonbank hing. De dikke en de dunne kaars keken in de spiegel en zagen dat ze inderdaad kaal waren. Verdrietig hielden ze zich stil.

De engel Luxor kreeg met ze te doen en ging midden in de winkel staan, zodat alle kaarsen hem konden zien. “Waarom maken jullie nu zo’n ruzie met elkaar? Zijn jullie dan helemaal vergeten waarom jullie gemaakt zijn? Jullie zijn gemaakt omdat de mensen jullie graag in huis willen hebben. En de een wil graag een versierde kaars en de ander wil een witte kaars, of een gekleurde, of zonder enige versiering erop. Blij keken de dikke en de dunne kaars hem aan. De versierde kaars mopperde nog wat, maar moest de engel wel gelijk geven. De kerstboomkaarsjes waren heel klein en kaal en wit, maar die werden wel het meest gekocht en die mochten in de kerstboom staan. Eigenlijk was de mooie versierde kaars daar best een beetje jaloers op. Het was of de engel Luxor zijn gedachten kon lezen want hij zei:”Je hoeft helemaal niet jaloers te zijn op de kerstboomkaarsjes. Versierde kaarsen krijgen vaak een hele bijzondere plek.” De versierde kaars knikte enigszins gerustgesteld, maar de engel sprak verder:

“Het gaat er niet om hoe jullie er uit zien. Of jullie nu dik, of dun, groot of klein, rond of vierkant zijn en welke kleur je ook hebt, en of je nu wel of niet versierd bent, dat maakt allemaal niet zoveel uit. Dat is jullie buitenkant. Maar kijk eens bij jezelf naar binnen.” Alle kaarsen keken bij zichzelf naar binnen en zagen een witte draad van beneden naar boven lopen. En toen ze verder keken dan hun kaars lang was zagen ze een stukje wit boven hun kaars uitsteken. Ze wisten wel dat ze zo gemaakt waren, maar ze zagen het nu eigenlijk voor het eerst pas goed. “En als je nu bij elkaar naar dat uitstekende witte stukje kijkt wat valt je dan op?” vroeg Luxor. “Oh, nu zie ik het” zei een piepklein dun kaarsje dat in een bakje lag met kaarsjes voor op de taart, “die stukjes zijn allemaal even lang. Althans bij de meesten, want ik ben maar zo’n klein kaarsje, dat ik een kleiner lontje heb.” “Wacht maar” zei Luxor, “dat heb je wel goed gezien klein feestkaarsje, maar ik zal jullie laten zien dat jullie toch allemaal aan elkaar gelijk zijn en allemaal voor hetzelfde doel gemaakt zijn.” En beginnende met het allerkleinste kaarsje begon de engel Luxor alle kaarsen een voor een aan te steken.

En toen alle kaarsen aangestoken waren zagen ze dat ze allemaal een even groot lichtje hadden en even helder de winkel verlichtten. De kerstboomkaarsjes, die nu allemaal op de toonbank stonden te branden, keken elkaar blij aan en waren allang vergeten dat ze net nog ruzie maakten. De dikke en de dunne kaars begroetten elkaar vriendelijk en de versierde kaars zei dat hij dom was geweest en niet meer de baas wilde zijn. Alle kaarsen waren nu vrienden van elkaar en waren blij dat zij brandden.

“Weten jullie nu weer waarvoor jullie gemaakt zijn?” vroeg Luxor. “Ja” zei een mooie rode ronde kaars, die al die tijd wijselijk haar mond had gehouden, “wij zijn gemaakt om licht te geven en de mensen te herinneren aan het grote Licht waaruit alles ontstaan is”. “Ja” zei Luxor, de wijze kaars glimlachend aankijkend. “Daarom branden de mensen ook kaarsen als zij iemand gedenken die overleden is, of als iemand ziek is. Maar ook als het feest is, zoals met Pasen en met Kerst, of als er een kindje gedoopt wordt, of bij een bruiloft.”

Toen keek de engel Luxor ons aan en Jacob zei tegen hem:”Je hebt ons een groot wonder laten horen en zien en ik heb begrepen waarom. Wij mensen zijn net als die kaarsen in het begin. Wij vergelijken ons ook met elkaar. De blanke mensen vinden mensen met een donkerder huidskleur vaak minder en slanke mensen vinden dikke mensen vaak dommer dan zij. En mensen scheppen vaak op als zij meer hebben dan een ander. Of, als ze een betere plek hebben, voelen ze zich belangrijker en vinden ze zichzelf beter dan de ander. Maar waar we ook wonen en wat we ook zijn en hoe we er ook uitzien, en of we nu arm of rijk zijn, we hebben allemaal diezelfde verbindingsdraad lopen naar het licht en ons kaarsvlammetje is even groot. We verspreiden, als we ons weer herinneren waarom wij geschapen zijn, allemaal – naar ons eigen uiterste kunnen – ons eigen lichtje.”

“Ja”, zei Luxor “en als het een keertje donker is in je en als je verdrietig bent, onthoudt dan, dat het kleinste lichtje de machtigste duisternis verdrijft.” En dat konden we toen ook zien, want Luxor had alle kaarsen een voor een gedoofd en nu brandde alleen nog het allerkleinste kaarsje voor op de feesttaart. Ik heb Luxor toen beloofd, dat ik zou opschrijven wat wij die avond mochten beleven, zodat jullie dit verhaal ook konden horen. Toen namen wij afscheid van Luxor en gingen we weer naar boven. Daar hebben we de kaarsjes in de boom nog een keer aangestoken en een glaasje gedronken en stilletjes naar de boom gekeken. En toen ze allemaal opgebrand waren, keken wij elkaar aan en zagen in elkaar ons eigen licht van binnen branden.

Floris en Fleur hadden, net zoals het jaar daarvoor, weer stilletjes geluisterd. Ze keken elkaar aan en lachten naar elkaar. Jacob en Jacobine gaven elkaar een knipoog. De twee hadden bij elkaar naar binnen gekeken en hadden elkaars lichtje gezien. Ze brachten de kinderen naar bed en die droomden die nacht van de engel Luxor en van alle brandende kaarsen in de winkel.

Als wij mensen, als jij en ik, bij ons zelf en bij elkaar naar binnen kijken, dan zie je in jezelf en in elkaar je eigen lichtje. En dat kun je ook zien als je elkaar in de ogen kijkt. En het mooie is dat we dan geen ruzie meer maken, maar elkaar het licht in de ogen van harte gunnen. Dag allemaal. Tot volgend jaar.

Bert-Jan van der Mieden

december 2014.

 

P.S. Je mag dit verhaal natuurlijk gebruiken voor de eigen huiselijke kring en verwijs er gerust naar. Vermeld dan s.v.p. dat het door mij geschreven is en wellicht is het een reden om te verwijzen naar levensregisseur.eu en/of pyramide.nl . Daar waar er behoefte is aan meer licht in leven, wonen en werken kunnen mijn Partners en ik onze unieke bijdrage leveren ter realisatie daarvan. Fijne feestdagen toegewenst en alle goeds voor het nieuwe jaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

Read more

Paus Franciscus publiceerde in mei 2015 zijn encycliek “Laudato Si”, over de zorg voor het gemeenschappelijk huis. Ik woonde 30 oktober j.l. de studie-werkdag “Laudato Si’ bij in de drie Ranken te Apeldoorn en schafte de vertaling van deze encycliek aan, die gepubliceerd werd als Kerkelijke Documentatie 2015 / nummer 2 en besteld kan worden bij het bisdom Breda, Veemarktstraat 48, 4811 ZH Breda, mailadres: bestel@rkk.nl. De prijs is 15 euro, inclusief porto.

Professor dr. Fred van Iersel hield een inleiding over deze encycliek en er waren die dag diverse momenten van uitwisseling. Voor mij als niet-katholiek was het een boeiende dag en bijzonder interessant om wat meer te weten over hoe men actief hiermee bezig is binnen de katholieke kerk en hoe deze paus zich manifesteert en zijn ambt uitoefent. Wie mij beter kent weet dat ik zeer kritisch tegenover kerkelijke instituten sta, gezien het diverse onheil dat zij al eeuwen lang over de gelovigen hebben uitgestort en de wijze waarop zij zich ten koste van hen verrijkt hebben. Dat vindt nog steeds plaats, maar er zijn zeker ook goede dingen gedaan en dat gebeurt gelukkig nog steeds. Al het goede en de goeden dus niet te na gesproken. Een kritische houding die ook door vele katholieken gedeeld wordt, als het gaat om hetgeen namens en in de katholieke kerk plaatsvond en nog steeds aan de orde is. Na het lezen van deze encycliek blijft bij mij de vraag hangen wat de katholieke kerk met al haar rijkdom doet en welk programma het Vaticaan heeft om de armen te helpen. Op internet zijn er diverse artikelen over haar rijkdom te vinden, maar de katholieke kerk heeft in ieder geval miljarden om uit te delen. Een encycliek schrijven is een ding, maar welke bijdrage levert het Vaticaan verder ter realisatie daarvan? Tot zover deze positief-kritische kanttekening en de vraag die ik heb. De encycliek is uiterst boeiend om te lezen en alle respect voor deze paus. Hij zegt waar het op staat. Ik beveel de hiervoor genoemde uitgave dan ook van harte aan.

Voor hen die nu geen behoefte hebben aan deze ca. 140 bladzijden, met naar schatting zo’n 60.000 woorden, is het wellicht overkomelijk om dit lange blog te lezen, waarin ik een uittreksel geef van deze encycliek in ruim 3000 woorden. Vanaf 1.2. tot 1.10. geef ik dus letterlijk en vrijwel letterlijk de uitspraken van paus Franciscus weer. Alleen het cursief gedrukte is van mijzelf. De indeling in tien thema’s is van mijzelf en een ander zal ongetwijfeld tot een ander uittreksel komen, met geheel andere accenten. Ik nodig niet alleen de bezoekers van deze dag, maar eenieder graag uit op dit blog te reageren.

1. Waar gaat deze encycliek over? Wat is van belang om te weten daarvan?

1.1. Synchroniciteit

Wat mij ten eerste opviel is dat de paus thema’s aanroert, die ik ook bespreek in mijn nieuwe boek:”Eenheid in verscheidenheid”. Dat vind ik dan weer een mooi voorbeeld van synchroniciteit, daar ik niet eens wist dat de paus deze encycliek geschreven had. Dat vind ik ook bemoedigend, want het thema eenheid in verscheidenheid leeft dus in de kosmos en wellicht zijn er katholieken die benieuwd zijn naar hoe een en ander vertaald wordt naar de praktijk. Tevens sluit ik niet uit dat deze paus enthousiast wordt over het Ennisme: de filosofie van de Verbinding. Of dat ertoe zal leiden dat mijn boek wordt aanbevolen in een volgende encycliek is nog maar de vraag natuurlijk 🙂 De wens is de vader van de gedachte nietwaar. Een doorbraak in de wereld is namelijk dringend gewenst. Dat is paus Franciscus geheel met mij eens. Maar je verneemt meer over het Ennisme als mijn boek verschenen is, dat ik binnenkort wil uitgeven.

1.2. Een integrale, universele aanpak

De encycliek geeft op indringende wijze aan wat er met de aarde aan de hand is. Een echte maatschappelijke en morele vooruitgang is noodzaak. We moeten de structurele oorzaken van het disfunctioneren van de wereldeconomie opheffen en daarbij alle aspecten onder de loep nemen. Zorg voor de natuur, gerechtigheid jegens de armen, inzet in de samenleving en innerlijke vrede zijn niet van elkaar te scheiden. Een integrale ecologie is alleen tot stand te brengen als we ons verbinden met het wezenlijke van de mens. Al het geschapene heeft een gemeenschappelijke oorsprong en de paus roept ons op open te staan voor verbazing en verwondering en voor de schoonheid van de schepping. Het leven is een gave en een authentieke menselijke ontwikkeling heeft een moreel karakter. De wereld is meer dan een probleem dat moet worden opgelost, het is een vreugdevol mysterie. (Dat is een uitspraak waarmee de paus het lijden overstijgt). Hij doet daarbij de oproep om ons te verenigen in een nieuwe universele solidariteit, de dialoog aan te gaan en op zoek te gaan naar een houdbare en integrale ontwikkeling. Ieder mens heeft in dit proces een eigen verantwoordelijkheid. Technologie en economie bieden, zowel op zich als met elkaar, niet de oplossing als zij niet in staat zijn het mysterie te zien van de vele verbanden die bestaan tussen de dingen. Alle levende soorten vormen een netwerk en alles in de wereld staat in nauw verband met elkaar. Fragmentarische en geïsoleerde kennis kan een vorm van onwetendheid worden, als zij zich ertegen verzet te integreren in een bredere visie op de werkelijkheid! De natuur staat niet los van ons. Wij zijn hierin opgenomen, wij zijn een deel ervan en wij zijn ermee verweven. Gegeven de omvang van de noodzakelijke veranderingen is het niet meer mogelijk een specifiek en onafhankelijk antwoord op ieder gedeelte van het probleem te vinden. Het is fundamenteel om integrale oplossingen te zoeken. Voor ons bestaan zijn we van het geheel afhankelijk. Het geheel is meer dan het deel. We moeten vanuit een breder perspectief naar de werkelijkheid kijken.

1.3. Verantwoordelijkheid en visie

De paus wijst vervolgens indringend op de vervuiling, het dumpen van afval en de gevolgen van de wegwerpcultuur. Het zijn de ontwikkelingslanden die getroffen zullen worden door de ernstigste effecten van de klimaatveranderingen. Velen hebben geen toegang tot veilig drinkwater, hetgeen een fundamenteel en universeel recht is van de mens. Hen wordt het recht op leven ontzegd en velen worden aangetast in hun waardigheid. Mensen die de ellende ontvluchten worden veelal niet als vluchtelingen erkend en worden niet geholpen. We nemen onvoldoende de verantwoordelijkheid voor onze medemensen. De machtigen concentreren zich op het verhullen van de problemen en het verbergen van de symptomen. De paus waarschuwt tegen de desastreuze gevolgen van het verlies van de biodiversiteit door het oneigenlijke ingrijpen van de mens, waardoor ook veel schoonheid verloren gaat. De zorg voor de ecosystemen vraagt om een lange termijnvisie, i.p.v. snel en gemakkelijk economisch gewin – bijvoorbeeld door een aantal multinationals – waarbij men de rest van de huidige en toekomstige generaties de kosten van verwoesting van het milieu laat betalen. De paus noemt o.a. de oceanen, die we veranderd hebben in onderaardse kerkhoven. Omdat alle schepselen met elkaar verbonden zijn, moeten we van ieder schepsel de waarde met liefde en verwondering erkennen. We hebben elkaar nodig en hebben een verantwoordelijkheid voor elkaar en al het geschapene. De relatie van ieder persoon met zichzelf bepaalt de wijze waarop hij met de ander en het milieu in relatie treedt. (Een belangrijke verwijzing naar persoonlijk leiderschap)

1.4. Wijsheid, evenwicht en verbondenheid

De groei van de laatste twee eeuwen heeft niet geleid tot een integrale vooruitgang en verbetering van de kwaliteit van leven. Er zijn teveel symptomen van maatschappelijk verval en verlies van de sociale gemeenschap. We moeten weer wijs gaan leven, dieper nadenken en edelmoedig liefhebben en elkaar ontmoeten. Werkelijke contacten moeten we niet vervangen door kunstmatige, digitale contacten, waardoor we geen contact meer maken met de angst, onzekerheid en de vreugde van de ander en het isolement toeneemt. Het gebrek aan evenwicht leidt tot de vroegtijdige dood van veel armen. Er is veel te weinig aandacht voor de gemarginaliseerden in de wereld. Ongelijkheid treft niet alleen individuen, maar hele landen en verplicht ons om na te denken over een ethiek van internationale verhoudingen. De overconsumptie van de rijke landen en de export van vast en vloeibaar giftig afval naar ontwikkelingslanden, gaan ten koste van die landen en berokkenen enorme schade aan mens en milieu. We moeten ons meer bewust zijn van het feit dat wij één menselijke familie zijn.

1.5. Leiderschap en toekomstperspectief

We beschikken nog niet over de noodzakelijke cultuur om de crises het hoofd te bieden en leiderschap is nodig om de wegen te wijzen voor de huidige en toekomstige generaties. Het is noodzakelijk een systeem van normen te scheppen dat de bescherming van ecosystemen verzekert en zorgt voor vrijheid en gerechtigheid. De politiek moet zichzelf niet langer onderwerpen aan de technologie en de economische belangen van groepen, die hun eigenbelang laten prevaleren boven het algemeen welzijn en die informatie manipuleren om hun eigenbelang niet benadeeld te zien. En zelfs het middel van oorlogvoering niet schuwen. Er is behoefte aan nieuwe, perspectief biedende toekomstscenario’s. Een verscheidenheid aan inbreng kan daarbij leiden tot een vruchtbare dialoog en een multidisciplinaire aanpak leidt tot integrale antwoorden. De mens dient de aarde niet aan zich te onderwerpen, maar die te bewaken, te verzorgen en te beschermen. Ieder mens heeft zijn eigen goedheid en volmaaktheid en levert diens eigen bijdrage aan het geheel. Dat biedt hoop. Onbegrensde materiële vooruitgang is een mythe. Wij dienen onze beperkingen te kennen en respectvol om te gaan met de aarde die ons gegeven is.

1.6. Relaties en de kwaliteit van leven

In dit heelal, dat bestaat uit open systemen die met elkaar in verbinding treden, kunnen wij ontelbare vormen van relatie en deelname ontdekken. Het heelal is vervuld van potenties, die vernieuwing mogelijk maakt. We zijn allemaal op weg naar een gemeenschappelijk doel: terug naar onze oorsprong. Niemand is overbodig. We dienen onze eigen identiteit terug te vinden. In alles en iedereen ligt een wijze les, die we kunnen ontdekken door te luisteren. We moeten onszelf in relatie tot de andere schepselen zien en de verscheidenheid van de dingen in hun vele relaties aanvaarden. Alles is onderling van elkaar afhankelijk en staat met elkaar in relatie. Geen enkel schepsel heeft aan zichzelf genoeg. De paus roept op om vooral verontwaardigd te zijn over de geweldige ongelijkheid die er onder ons mensen bestaat. We moeten niets en niemand uitsluiten of bevoorrechten. Iedere wreedheid tegenover welk schepsel dan ook is in strijd met de menselijke waardigheid. Wij zijn met elkaar verbonden in een wonderbaarlijke pelgrimstocht en dienen de mensenrechten en de rechten van de naties en volken te respecteren. We dienen alle fundamentele menselijke relaties weer gezond te maken. Open te staan voor de ander en een dialoog aan te gaan en de ander lief te hebben. Dat is de grote adel van de mens. We dienen relaties met elkaar aan te gaan o.b.v. vertrouwen, betrouwbaarheid en het naleven van regels, die onontbeerlijk zijn voor ieder samen leven van burgers. Als alles met elkaar in relatie staat, brengt ook de kwaliteit van de instituties gevolgen met zich mee voor het milieu en de kwaliteit van menselijk leven. Verschillende landen worden bestuurd door een wankel institutioneel systeem ten koste van het lijden van de bevolking en ten gunste van hen die verdienen aan deze stand van zaken. Wetten zijn dan dode letters en worden geschonden. Wat in de ene streek gebeurt heeft direct of indirect invloed op andere streken. Drugs die gebruikt wordt in welvarende landen is bijvoorbeeld afkomstig uit verarmde gebieden. We moeten naar integrale verbetering van de kwaliteit van leven.(De regie verstevigen in leven, wonen en werken)

1.7. Creativiteit en bewust zijn

Wetenschap en techniek zijn een schitterend product van menselijke creativiteit. Zij brengt het schone voort en brengt de mens naar de wereld van de schoonheid. Maar zij geeft de mens ook een huiveringwekkende macht, die zij ten kwade kunnen inzetten. Denk bijvoorbeeld aan atoomenergie, de biotechnologie, de informatica en de kennis van ons DNA. Dat wijst ons op onze morele verantwoordelijkheden, onze waarden en ons geweten, het belang van zelfkennis en het besef van onze grenzen. De paus geeft aan dat de mens niet volledig autonoom is: Zijn vrijheid wordt ziek, wanneer hij zich overgeeft aan de blinde krachten van het onbewuste, van de onmiddellijke behoeften, van het egoïsme, van het brute geweld. Het ontbreekt de mens aan een solide ethiek, een cultuur en een spiritualiteit die hem werkelijk grenzen stellen en hem binnen een heldere zelfbeheersing beteugelen.(Het Ennisme: De filosofie van de verbinding, biedt nieuwe perspectieven t.a.v. ethiek, cultuur, spiritualiteit en bewust worden, bewust zijn en bewust doen)

We moeten technologie en wetenschap niet gebruiken om de ander te overheersen, of met het oog op opbrengsten, zonder daarbij rekening te houden met de eventuele negatieve gevolgen voor mens en natuur. Men realiseert zich onvoldoende wat de diepste oorzaken zijn van de huidige onevenwichtigheid. Dit verhindert ons om adequate wegen te ontdekken om de meest complexe problemen op te lossen. Een andere kijk, een ander denken, een andere politiek, een ander opvoeding, een andere levensstijl, een andere spiritualiteit en andere wetenschappelijke en economische uitgangspunten zijn noodzakelijk. We moeten niet zaken isoleren die in werkelijkheid met elkaar verbonden zijn en de ware en diepste problemen van het wereldsysteem niet verbergen. Het is echter mogelijk de blik te verruimen en de menselijke vrijheid is in staat de technologie te beperken, haar richting te geven en haar ten dienste te stellen van een ander type vooruitgang, gezonder, menselijker, socialer en meer integraal. We dienen ons te bezinnen op de zin en het doel van de invloed van de mens op de werkelijkheid in leven, wonen en werken. Ervan afzien te investeren in mensen om meer onmiddellijke winst te bereiken is een zeer slechte zaak voor de samenleving. Ondernemerschap, dat een zeer nobele roeping is, kan een zeer vruchtbare bijdrage leveren aan verbetering van de wereld door het scheppen van arbeidsplaatsen en de omgeving een impuls te geven. Alles wat wij doen dient gedaan te worden vanuit eerbied voor de heelheid van de schepping. We kunnen ingrijpen in de natuur, als we dit doen om haar te helpen zich te ontwikkelen overeenkomstig haar wezen. Techniek en ethiek zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden.(Tip: lees deze alinea zin voor zin nog een keer. Het is essentieel wat de paus hier schrijft)

1.8. Eenheid in verscheidenheid

Men moet de geschiedenis, de cultuur en de architectuur van een bepaalde plaats integreren en daarbij de oorspronkelijke identiteit ervan waarborgen. Het gaat om cultuur in haar levende, dynamische en participatieve betekenis. De immense culturele verscheidenheid is een schat van de mensheid. Evenals het leven en de wereld moet ook de zorg van de wereld flexibel en dynamisch zijn. Puur technische oplossingen dreigen te kijken naar symptomen, die niet de diepste problemen raken. Ontworteling kunnen we bestrijden door menselijke relaties van nabijheid en warmte te ontwikkelen, waardoor men zich opgenomen voelt in een netwerk van communicatie en verbondenheid. Zo houdt de ander op een vreemdeling te zijn en kan men hem zien als een deel van “ons” dat wij samen vormen. Algemeen welzijn is een beginsel dat een centrale en één makende rol speelt in de sociale ethiek. Zowel groepen als individuen kunnen daardoor hun eigen volmaaktheid vollediger en vlugger bereiken. Het algemeen welzijn veronderstelt het respect voor de menselijke persoon, met al diens rechten. Schending ervan leidt tot geweld. Solidariteit is een fundamentele ethische vereiste voor een daadwerkelijke verwerkelijking van algemeen welzijn. Zonder solidariteit tussen generaties is er geen sprake van duurzame ontwikkeling. Wij dienen een planeet door te geven die bewoonbaar is. Voor volgende generaties en omwille van onze waardigheid.

We kunnen komen tot waarachtige oplossingen als we die zoeken vanuit een wereldomvattend perspectief en als zijnde een gemeenschappelijk project. Een mondiale consensus is onontbeerlijk. De mens in de 21e eeuw kan de edelmoedige mens zijn die de eigen verantwoordelijkheden op zich neemt. Het oplossen van de wereldproblematiek vereist oprechtheid, moed en verantwoordelijkheid. Landen die problemen hebben veroorzaakt hebben daarbij een grotere verantwoordelijkheid om bij te dragen aan de oplossing van die problemen. Het is dringend noodzakelijk internationale verdragen tot stand te brengen en die na te leven. En wereldwijde regulerende kaders. Een politiek wereldgezag is noodzakelijk, die internationale strategieën bevordert. Door een goede politieke en institutionele structuur kunnen goede praktijken worden aangemoedigd, wordt de creativiteit die nieuwe wegen zoekt gestimuleerd en wordt het gemakkelijker om tot persoonlijke en collectieve initiatieven te komen. Kortzichtig machtsdenken remt de vooruitgang. De politiek moet handelen o.b.v. grootse beginselen, die het algemeen welzijn op lange termijn dienen. Men kan niet denken aan uniforme recepten, omdat er specifieke problemen en beperkingen in ieder land en iedere streek zijn. Maar het gaat om het basis uitgangspunt van een integrale aanpak. (Een mooi pleidooi in feite voor een multidisciplinaire aanpak en om uit te gaan van universele beginselen, waarin we ons verbonden weten)

De beste maatregelen zullen falen wanneer grote doeleinden ontbreken, evenals waarden en een humanistische levenshouding die in staat zijn iedere maatschappij een nobele en edelmoedige oriëntatie te geven. Op interdisciplinaire, transparante, en van iedere economische en politieke druk onafhankelijke, wijze kunnen we tot de gewenste oplossingen komen. Met eerlijke en waarachtige informatieverstrekking aan iedere belanghebbende. Leidend tot integrale ontwikkeling en ontplooiing. Dat kan alleen op basis van nieuwe criteria, die de menselijke droom doen uitkomen, met een creativiteit die in staat is opnieuw de adeldom van de mens te doen bloeien. We moeten vooruitgang opnieuw definiëren. Door een multidisciplinaire dialoog komen we tot eenheid in verscheidenheid. Eenheid gaat boven conflict. Laten we op zoek gaan naar die inzichten die bestemd zijn voor alle tijden en een motiverende kracht hebben, die steeds nieuwe horizonten opent. Godsdiensten dienen met elkaar in dialoog te gaan, gericht op de zorg voor de natuur, de bescherming van de armen en het bouwen aan een netwerk van respect en broederschap. Ook de dialoog tussen de verschillende wetenschappelijke disciplines en tussen de diverse ecologische bewegingen is onontbeerlijk. De werkelijkheid is belangrijker dan het idee. (Deze alinea zou een mooi voorwoord voor mijn nieuwe boek kunnen zijn. De synchroniciteit is bijzonder).

1.9. Persoonlijk leiderschap

Voor alles moet de mens veranderen. Het ontbreekt aan het bewustzijn van een gemeenschappelijke oorsprong, een elkaar toebehoren en een door alleen gedeelde toekomst. Dit basale bewustzijn leidt tot een nieuwe levensstijl en tot herstel. De postmoderne mensheid heeft geen zelfkennis die haar richting kan geven en men beleeft dit gebrek aan identiteit met angst. Mensen kunnen egocentrisch en hebzuchtig zijn en hun geweten afsluiten, maar ook het goede doen en kiezen voor de waarheid en de schoonheid. Niets kan het goede volkomen te niet doen. Het Handvest van de Aarde riep in het jaar 2000 ons allen op een tijd van zelfvernietiging achter ons te laten en opnieuw te beginnen, maar wij hebben nog geen universeel bewustzijn ontwikkeld dat dit mogelijk maakt. Het goede te doen en onze eigen bijdrage te leveren aan het geheel geeft ons onze waardigheid terug en maakt het de moeite waard om hier te leven. Meer aandacht voor schoonheid en die te koesteren helpt daarbij. Als we tot diepgaande verandering willen komen moeten we voor ogen houden dat denkmodellen werkelijk van invloed zijn op ons gedrag. We moeten een nieuw mensbeeld ontwikkelen en een nieuwe visie op het leven, de maatschappij en onze relatie met de natuur. De paus roept daarbij op tot innerlijke bekering, nederigheid en een bevrijdende soberheid. En roept ons tevens op het individualisme te overwinnen, een andere, evenwichtige levensstijl tot stand te brengen en na te denken over onze idealen. Beleef alles met serene aandacht en wijd je aan ieder ogenblik als aan een goddelijk geschenk, dat ten volle moet worden beleefd. Wij hebben elkaar nodig en hebben een verantwoordelijkheid jegens elkaar en de wereld. Het is de moeite waard om goed en eerlijk te zijn. Schoonheid is en wordt overal zichtbaar, als wij ons ook rust gunnen en het leven vieren.

1.10. De regie in leven, wonen en werken

Paus Franciscus geeft aan dat we scheppend kunnen zoeken naar het schone en echte menselijkheid, die uitnodigt tot een nieuwe synthese. We moeten terug naar de intrinsieke waarde van de wereld en de grote doeleinden. Men wacht op een nieuwe synthese, die de valse vormen van dialectiek van de laatste eeuwen overwint. Het is van belang om de objectieve waarheid en de universeel geldige beginselen te erkennen. Tot zover hem citerend is dit wat het Ennisme: de filosofie van de verbinding o.a. biedt. Deze encycliek is een prachtig voorbeeld van synchroniciteit, want het is alsof hij een pleidooi schrijft voor het Ennisme; de filosofie van de verbinding en hij zou zo een voorwoord kunnen schrijven voor mijn boek “Eenheid in verscheidenheid”. Er zijn veel raakvlakken, want ook in deze encycliek gaat het in feite om Vertrouwen, Verbondenheid en Vitaliteit. En over perspectiefvol en persoonlijk leiderschap en een multidisciplinaire benadering. Hoe de postmoderne mens tot zelfkennis en persoonlijk leiderschap, en daardoor tot perspectiefvol leiderschap en een luisterrijke toekomst kan komen, geeft de paus niet aan. In mijn boek geef ik de inzichten en handvatten hoe we in leven, wonen en werken de regie steviger ter hand kunnen nemen. Daarbij een instrumentarium en methodiek biedend die universeel toepasbaar zijn, ongeacht welke levensbeschouwing men heeft. Ieder diens eigen bijdrage nietwaar.

Gelukkig kunnen we ook buiten de eucharistieviering om het glas heffen 🙂 Met dank aan paus Franciscus voor deze rondzendbrief. Laten we proosten op een wereldwijde solidariteit op basis van Vertrouwen, Verbondenheid en Vitaliteit. Het Leven schenkt ons daartoe de benodigde innerlijke kracht en Licht. Ben je nu ook nieuwsgierig naar mijn boek en wil je weten wanneer het verschijnt, stuur dan een mailtje naar me: bjpvandermieden@pyramide.nl en ik houd je op de hoogte. Onderstaand kun je je reactie geven op dit artikel. Ik hoop op een levendige uitwisseling.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Read more

Beste mensen,

Het is lang stil geweest hier, maar in 2014 ben ik aan de slag gegaan met het uitbreiden van mijn bureau met een aantal Partners. Al hetgeen sinds 1992 is ontwikkeld en uitgetest en succesvol is toegepast in diverse organisaties heb ik samengebracht in het concept Levensregisseur en Organisatieregisseur. Dat heeft geresulteerd in het samenbrengen van mijn methodiek en instrumentarium in de Regiekoffer. Nadat ik het instrumentarium dat ik ontwikkelde voor de Stichting Globaliserringscentrum vertaald had en toepaste in diverse organisaties bracht ik dit ook hieronder. Ook de multidisciplinaire aanpak is nu naar organisaties toe vertaald. De Partners zijn zeer ervaren en doorgewinterde professionals en (internationaal) expert op hun vakgebied en kunnen optreden als sparringpartners voor de board. Naar verwachting is de vernieuwde site volgende week online.

Noteer s.v.p. vast 3 oktober ‘s avonds in je agenda! Een volstrekt uniek gebeuren, waar je met dankbaarheid en plezier op zult terugkijken. Dat is nogal een belofte, maar die gaan we waarmaken! Binnenkort verneem je er meer over! Als je per mail informatie wilt, stuur me dan even een mailtje.

Behalve de site wil ik deze weblogsite ook gaan vernieuwen. Dat is gepland voor deze zomerperiode. Ik houd je graag op de hoogte!

Graag tot binnenkort en hartelijke groeten van,

Bert-Jan.
bjpvandermieden@pyramide.nl

Read more

Een radio-interview door Rinus van Warven met mij over Liefde, zaterdagnacht 25 oktober 2014

Liefde is geen sprookje, maar de basis van de Schepping en voor ons een fantastisch werkwoord! Rinus van Warven interviewde mij, gelukkig op een wat geschikter tijdstip, over de Liefde. En dan ben je natuurlijk nieuwsgierig wat ik daar allemaal over vertelde.

Vannacht zaterdag 25 oktober, of eigenlijk is het dan al zondagochtend, van 24.00 tot 0.100 uur. Ik refereer daarin een paar maal naar het boek “De kunst van het niet weten” van Willem Geene. Met een bijzonder verhaal daarin, maar ook geeft hij zijn doorleefde visie weer. Een boek waar je zeker wat aan hebt op je eigen levensreis.
Hier de link naar het programma op Radio Vijf.

http://www.ohmnet.nl/radio/liefde-modern-sprookje/

Veel luisterplezier toegewenst!

Read more

Het zijn op diverse plekken in de wereld donkere tijden met miljoenen vluchtelingen, schrijnende armoede, ernstige ziekten, gewelddadige conflicten en diverse vormen van schending van mensen- en kinderrechten. Onze invloed daarop is maar beperkt, maar we kunnen in onze eigen leef-, woon- en werkwereld wel naar uiterst kunnen onze unieke bijdrage leveren aan een betere wereld.

We komen samen verder als we luisteren naar onszelf, de ander en het andere. Daartoe bied ik a.s. vrijdagavond 26 september een moment van ontspanning en rust en luisterrijk verbinden in De Kapel, ’s-Gravelandseweg 144 in Hilversum. Samen maken we een muzikale reis naar een perspectiefvolle en lichtende toekomst. Ik doe dat door voor jou een aantal klassieke piano-improvisaties te spelen. Het zijn geheel vrije improvisaties, waarbij ik mijn zielenklanken vertolk en mij daarbij afstem op het instrument, de omgeving en het publiek. Ik improviseer die avond ook op een aantal gedichten van Rinus van Warven en een paar schilderijen van Rob du Rieu. Deze twee bijzondere kunstenaars en ik zorgen ervoor dat je een avond beleeft, waar je met plezier, verwondering en dankbaarheid aan zult terugdenken. Een belevenis die je niet wilt missen!

Ontvangst is om 19.30 uur, het recital begint om 20.00 uur. Einde 22.00 uur. Prijs: € 17,50 p.p. inclusief btw.

Reserveer nu: http://www.classicimprovisations.com/reserveren zodat je verzekerd bent van een plaats. Tip: Reis duurzaam en kom met zijn vieren in een auto, zodat je ook samen kunt nagenieten!

Graag heet ik jou / jullie van harte welkom!

Met hartelijke groeten,

Bert-Jan van der Mieden.

Read more

Beste lezer,

Graag wil ik je als gewaardeerde relatie uitnodigen voor mijn pianorecital van 26 september a.s. in De Kapel, ’s-Gravelandseweg 144 in Hilversum.

Onder het motto “Luisterrijk verbinden” krijg je op deze avond klassieke piano-improvisaties te horen, maar deze keer in combinatie met andere kunst.

We hebben dichter Rinus van Warven en schilder Rob du Rieu in de zaal en er wordt piano gespeeld ‘op’ een aantal gedichten en schilderijen. Dat versterkt de gedichten en de schilderijen gaan meer leven. De verbinding van deze kunstvormen is nog niet eerder vertoond en zorgt voor een nog intensere beleving.

Mis het niet: een evenement waar je nog lang met plezier en verwondering aan zult terugdenken. 
Het leven wordt er lichter door!

Rob du Rieu tekent en schildert vooral bomen. Met pen en inkt geeft hij nauwgezet de natuur weer, terwijl hij bij het schilderen veel meer vanuit zijn gevoel werkt, of dat nu realistisch is of non-figuratief.



Rinus van Warven schrijft, dicht en zingt. En dat niet alleen. Hij spreekt en preekt. Hij wil mensen inspireren het Levende Leven ten volle te leven. Rinus is gefascineerd door het thema ‘Bewustzijn in Liefde”. Daar kan hij het 24/7 over hebben. En dat doet hij dan ook. Want je doet wat je zegt…


Ontvangst is om 19.30 uur, het recital begint om 20.00 uur. Einde 22.00 uur.
Prijs: € 17,50 p.p. inclusief btw.

Reserveren kan gemakkelijk: http://www.classicimprovisations.com/reserveren

Ik zie je graag op de 26e! 

Zegt het voort s.v.p.

Met hartelijke groeten,


Bert-Jan van der Mieden

Read more

Beste lezer,

Graag wil ik je herinneren aan de training Levensregisseur op 27 september. Want de eenmalige(!) vroegboekkorting geldt nog t/m 12 september en het zou jammer zijn om deze kans te missen.



De training is bedoeld voor mensen die de regie over hun leven meer in eigen hand willen hebben. Ze krijgen tools waar ze elke dag mee uit de voeten kunnen. Ze maken tijdens de training een plan waardoor ze grip krijgen op relaties en op hun eigen leven, nu en in de toekomst. Handig voor wie door de waan van de dag, stress en te veel keuzemogelijkheden wel eens vergeet wat hij echt wil.



De deelnemers aan de training krijgen inzicht in hun wensen en doelen en leren hoe ze dat concreet kunnen omzetten in acties. Het resultaat? Dankzij het PersoonlijkRegiePlan kunnen ze op een prettige manier samenleven met anderen, effectief samenwerken en hun invloed vergroten.



Geïnteresseerd? Of ken je iemand die hier iets aan zou kunnen hebben? Meer informatie is te vinden op www.levensregisseur.eu. Inschrijven kan hier. 

De eerstvolgende trainingsdag is op 27 september. Locatie: De Kapel in Hilversum.



Vroegboekkorting


Wie deze trainingsdag t/m 12 september boekt, ontvangt € 100,- vroegboekkorting. Wie voor deze datum ook de verdiepingsdagen boekt, ontvangt zelfs € 200,- korting.

Met vriendelijke groeten,

Bert-Jan van der Mieden
Organisatieregisseur / Levensregisseur

Read more

Beste lezer,

Omdat ik vandaag jarig ben wil ik je iets vragen. Sinds augustus 2013 publiceer ik elke week een pianolichtje. Met enige verbazing, maar wel tot mijn grote vreugde, mag ik daar vele positieve en bijzondere reacties op ontvangen. Een korte greep daaruit:

“Jouw pianospel heeft mij diep geraakt, wat mooi! Dank je wel”.

“Heerlijk om op een moment van de dag een pianolichtje van jou te gebruiken als meditatie om weer bij mezelf te komen. Even wegdromen en gedachten schonen. Ik hoop nog van heel veel van jouw pianolichtjes te mogen genieten.”

“Heerlijk, dit pianospel van Bert-Jan. Rustgevend spel, waarbij zowel de luisteraar als de speler op zoek zijn. Hij naar zijn noten/tonen en ik naar de stilte in mij. Het had van mij nog langer mogen duren… een verstild warm moment in een hectische dag.”

Je begrijpt dat dit mij dankbaar stemt. De bijbehorende teksten bij de pianolichtjes zijn ook in het Duits en Engels beschikbaar. Mijn vraag aan jou is dan ook of je jouw (internationale) netwerk wilt attenderen op de pianolichtjes, die men gratis kan downloaden. http://www.classicimprovisations.com/pianolichtjes#show

Want wat is een mooier verjaarscadeau dan te hopen dat vele anderen baat hebben bij je pianospel?! Je doet er niet alleen mij, maar hopelijk vele anderen een plezier mee. Laten we in deze tijd geen kans onbenut laten om het leven wat “lichter” te maken.

Bij voorbaat mijn hartelijke dank.

Met hartelijke groeten,

Bert-Jan van der Mieden.

Read more

Afgelopen week was ik op een locatie om te onderzoeken of die geschikt was om daar mijn training “Levensregisseur” te geven en om daar recitals met mijn klassieke piano-improvisaties te verzorgen. Er stond een vleugel, een oude Bösendorfer, gebouwd rond 1860. Ik heb, toen ik op het Amsterdamsch Conservatorium zat, mogen studeren op een Bösendorfer en werd verliefd op de klank en de diepte en warmte ervan. De eigenaren gaven aan dat de vleugel niet makkelijk bespeelbaar was en niet iedereen er graag op speelde, omdat de vleugel niet in optimale conditie was. Ze vroegen of ik er op wilde spelen en dat deed ik natuurlijk graag. Het basgedeelte was weer bijzonder om kennis mee te maken en, ondanks het feit dat ik met name in het hogere gedeelte wel een “beperking” ervoer, was het een bijzondere ervaring om op deze “Grande Dame” te mogen spelen. Nu wordt een piano in de taal als mannelijk aangeduid, maar ik noemde hem zo. Een bijzondere Persoonlijkheid. Zeker geschikt om een recital op te geven. Ik hoop dat dat spoedig gaat gebeuren. Van de eigenaresse kreeg ik terug dat ze mijn pianospel prachtig vond. Ik stemde me wel ook op hen af, maar het was voor mij toch in de eerste plaats een korte verkenning van de vleugel. Bijzonder om die reactie dan te mogen ontvangen.

Vanmorgen gebeurde mij hetzelfde. Iemand had een van mijn pianolichtjes gedownload van de website http://classicimprovisations.nl en schreef mij vanmorgen het volgende: “Jouw pianospel heeft mij diep geraakt, wat mooi! Dank je wel.” Dat zijn vrije improvisaties – waarbij ik niet weet wat ik ga spelen en die ik ook niet meer kan naspelen – van slechts een paar minuten.

Ik heb vaker positieve en bijzondere reacties(zie aldaar op de site) mogen ontvangen op mijn pianolichtjes en mijn CD’s, maar ik blijf het een bijzonder cadeau vinden, dat mensen zoveel baat kunnen hebben bij een muziekstukje van een paar minuten. Dat is ook voor mij een geschenk. Ik hoop dat jullie dat begrijpt. Vandaar dat ik jullie er graag op attendeer. Vanaf morgen verschijnen ze, na de vakantiestop – weer wekelijks op de site. Je kunt ze gratis downloaden en je er ook gratis op abonneren. De begeleidende tekst is ook in het Duits en het Engels beschikbaar, dus attendeer je internationale netwerk er ook op s.v.p.

Als je het live een keer wilt meemaken dan kan dat. Op 26 september geef ik een recital in De Kapel in Hilversum. Geef je dan s.v.p. even op via de site. Maar je kunt me ook mailen als dat makkelijker voor je is: info@classicimprovisations.com. Graag tot dan!

Met hartelijke groeten,

Bert-Jan van der Mieden.

P.S. Je kunt mij ook volgen via @classicimprovis en meer informatie over Levensregisseur vind je op http://www.levensregisseur.nl.

Read more

Ons huis staat te koop, omdat wij het fijner vinden om kleiner te gaan wonen. Waarom is het zo’n bijzonder huis? Niet alleen omdat het een lekker groot huis is en je in een prima buurt woont, maar ook omdat er met heel veel liefde in gewoond en gewerkt is. En dat is ook belangrijk en voelt toch ook goed nietwaar! Kijk eens naar de foto’s en de omschrijving en als je dan iemand weet……….. meld het ons dan s.v.p. Leidt jouw verwijzing tot de verkoop, dan ontvang je van ons een dinerbon voor twee personen. http://helpmee.kijkmijnhuis.nl/?c=7FEFBC7.

Met dank en hartelijke groeten,

Bert-Jan.

 

Read more