Steeds meer mensen hebben een onbehaaglijk gevoel en zijn ontevreden over de manier waarop het gaat in de maatschappij en in organisaties. Ze voelen zich betrokken bij wat er speelt, maar hebben er onvoldoende grip op en maken zich bezorgd over hoe mensen met elkaar omgaan. De onzekerheid neemt toe over de leef-, werk- en woonsituatie, de veiligheid en de zorg. Dit alles wordt natuurlijk bepaald door ieders persoonlijke omstandigheden, maar het is een algemene teneur. We hebben allemaal onze verlangens en doelstellingen in het leven, maar het wordt onzekerder of die gerealiseerd kunnen worden. Menigeen wordt geconfronteerd met verlieservaringen m.b.t. werk en inkomen. Bij velen neemt de kwetsbaarheid toe en nemen zekerheid, vertrouwen, verbondenheid en vitaliteit af. Toch blijven we hoop koesteren en willen we de toekomst voor onszelf, onze dierbaren en andere medeschepselen, en voor de generaties na ons veiligstellen. Dat lukt echter alleen als we de realiteit van het heden herkennen en erkennen.
Er is sprake van ongerustheid, boosheid, frustratie en teleurstelling en velen zijn terecht verontwaardigd. Na de ontzuiling in de vorige eeuw nam de onzekerheid over de eigen identiteit en cultuur toe. Wat is onze plaats in de samenleving? Door het toenemend terrorisme nam het gevoel van onveiligheid toe. Wordt ons leven steeds meer beheerst door onzekerheid en angst? Door de doorgeschoten individualisering en het gebrek aan een collectieve visie, moeten we steeds meer zelf bepalen wat de zin en betekenis is van ons bestaan! Hoe moeten we omgaan met het leven, het lijden en met de dood? Het antwoord op deze vragen vinden we met name in onszelf, maar de oplossing voor de individuele, organisatorische en maatschappelijke problemen, vraagstukken en uitdagingen vinden we alleen met elkaar.
Door de te ver doorgeschoten marktwerking, privatisering en neoliberale politiek is de sociale en economische ongelijkheid veel te groot geworden. Waarachtige globalisering biedt fantastische kansen en mogelijkheden, maar de volstrekt verkeerde aanpak leverde tot nu toe te weinig winnaars en te veel verliezers op. Een kleine groep mensen en de multinationals kregen te veel macht. In veel landen is de politiek min of meer de weg kwijt en verliest zij de grip op de samenleving. Sinds de eeuwwisseling worden we in toenemende mate geconfronteerd met de gevolgen van de economische, psychische, sociale, relationele en spirituele crises waarin we van micro- t/m macroniveau verkeren. Er is gebrek aan leiderschap en men heeft steeds minder vertrouwen in, zo niet wantrouwt, instituties en overheden, ambtsdragers en politici, bestuurders en managers. Wat zijn de gevolgen van al deze ontwikkelingen op de korte en lange termijn?
Mensen en organisaties worstelen met voornoemde vragen en ontwikkelingen en zoeken naar zin- en betekenisgeving en naar nieuwe inspiratiebronnen. Bovenstaande schets van de realiteit waarin we leven heeft niet als doel om somber te worden daarover, maar om de uitdagingen te inventariseren en met elkaar aan te gaan. Daarbij moeten we ons ook realiseren dat er in de afgelopen tweehonderd jaar ook veel tot stand is gebracht. Een paar voorbeelden: Tweehonderd jaar geleden leefde slechts een procent van de wereldbevolking in een democratie. Dat is nu 56%. Een op de twee, drie kinderen werd toen niet ouder dan vier jaar en nu haalt 96% wel de leeftijd van vijf jaar. Tien procent van de mensen kon toen lezen en schrijven. Dat is nu 85%. In 1990 leefde 37% van de wereldbevolking in extreme armoede. Dat is nu 10%. Deze positieve ontwikkelingen nemen de bovengenoemde problemen niet weg, en we kunnen en moeten de wereld op heel veel punten nog grondig verbeteren, maar we boeken wel vooruitgang.
Wat is het antwoord op bovengenoemde conclusies en vragen? Hoe gaan we de problemen en vraagstukken oplossen en hoe kunnen we de uitdagingen het beste aangaan? En welke perspectiefrijke toekomst ligt er dan in het verschiet?
We kunnen de gewenste en noodzakelijke resultaten alleen bereiken als we gaan luisteren: Naar onszelf, de ander en het andere. Daarbij dienen we bij het luisteren naar onszelf te herkennen en te erkennen dat we twee persoonlijkheden hebben: Onze schijnpersoonlijkheid en onze ware persoonlijkheid, ons Zelf. Van daaruit acteren en reageren wij. En zo ook onze medemensen. Alleen op basis van zelfreflectie, zelfinzicht, en daaruit voortvloeiend persoonlijk leiderschap, kunnen we effectief met elkaar communiceren. Alleen o.b.v. zelfkennis en mensenkennis kunnen we komen tot wederzijds respect en waardering en kunnen we onszelf en de ander serieus nemen.
Tevens moeten we stoppen met het kiezen voor schijnoplossingen en schijnzekerheden en met symboolpolitiek. We moeten onze individuele en gezamenlijke verantwoordelijkheid nemen en bewuste keuzes maken. Beloftes en afspraken nakomen en integer zijn. En het is noodzakelijk dat we ons bewust zijn van onze individuele en gezamenlijke missie. En dat we o.b.v. een lange termijnvisie bewust kiezen voor een strategie en beleid die doelgericht is en zo effectief en efficiënt mogelijk leidt tot de gewenste en noodzakelijke resultaten.
Tenslotte is het van belang dat we er ons weer bewust van worden, dat wij een eenheid in verscheidenheid zijn. Dat diversiteit een enorme verrijking is en bijzondere kansen en mogelijkheden biedt. En dat we door de uitwisseling van inzichten, kennis en ervaring, en door multidisciplinaire samenwerking, sneller en beter onze verlangens en doelstellingen kunnen ontdekken en realiseren.
Dan realiseren wij een perspectiefrijke toekomst, waarin iedereen levensregisseur is en de regie stevig ter hand neemt in leven wonen en werken. Waarbij bestuurders, leiders, managers en ondernemers, als ook burgers en medewerkers, de samenleving en organisaties laten floreren door regie o.b.v. vertrouwensmanagement, leidend tot vertrouwen, verbondenheid en vitaliteit.
Voor persoonlijke vragen kunt u een mailtje sturen naar bjpvandermieden@pyramide.nl
=============