Ik geef u een paar schrijnende en harde cijfers over hoe wij in Nederland met het kind omgaan: Er zijn in Nederland een paar honderdduizend kinderen die door hun ouders worden mishandeld en misbruikt. Er zijn honderdduizend jongeren die structureel worden mishandeld. Er zijn zevenduizend zwerfjongeren. Een op de zes meisjes wordt seksueel misbruikt. Er staan vijftienduizend jongeren op een wachtlijst voor hulp. Er zijn jaarlijks vijftigduizend jongeren die geen diploma halen. Als het zo doorgaat als nu met de Wajong-uitkeringen, dan zijn er over vijftien jaar een half miljoen mensen met een uitkering, omdat ze niet mee kunnen komen. Wat te doen met deze beschamende gegevens voor een der rijkste landen ter wereld?
Er wordt ijskoud, en in feite meedogenloos, beweerd dat er geen geld is om bovengenoemde problemen op te lossen en te voorkomen. Terwijl de Minister van Financiën in een Journaaluitzending aan ons vertelt dat hij ergens miljoenen heeft gevonden voor behoud van de koopkracht voor bepaalde groepen in de samenleving.(Zie mijn artikel “De authentieke politicus” op 29-08.) Om vervolgens deze week aan te geven dat al die koopkrachtplaatjes met een flinke korrel zout genomen moeten worden, omdat niemand weet hoe het zit. In Nederland dienen ondernemers en particulieren hun huishoudboekjes stipt in orde te hebben en te kunnen overleggen aan de overheid. Maar diezelfde overheid moet keer op keer bekennen dat ze het zelf niet op orde hebben en niet weten waar ze wat aan uitgeven en hoe. Al decennia lang horen we telkens weer hoe “lek als een mandje” de financiële huishouding is. Iedere politicus weet en erkent dat.
Hoe frustrerend moet dit zijn voor al die professionals en bijvoorbeeld pleegouders en vrijwilligers die zich bezighouden met kinderen? Ik hoop dat zij de moed erin houden en hun werk ondanks alles blijven voortzetten.
We weten allemaal dat er meer dan genoeg geld is. Ook al wordt het tegendeel beweerd om partijpolitieke en schijn-ik in stand houdende keuzes te kunnen bestendigen. Het gaat om de keuzes die we maken in de manier waarop we het aanwezige geld besteden. En er worden aantoonbaar de verkeerde keuzes gemaakt.
Wie bovengenoemde problemen niet zo optimaal mogelijk aanpakt en niet zorgdraagt voor een optimaal preventief programma en die niet tot een van de allerhoogste prioriteiten stelt, heeft geen zorg voor een duurzame samenleving in de (nabije) toekomst. Met alle gevolgen van dien, ook voor ondernemend Nederland! Kinderen zijn de en onze toekomst!
De eerst oorzaak ligt uiteraard niet bij de politici, maar bij de ouders en opvoeders die zich schuldig maken aan bovengenoemde misdaden. Het is niet voor niets dat ik in mijn boek ervoor pleit dat we van kind af aan leren wie wij zijn en hoe wij met onze eigen schijnpersoonlijkheid adequaat kunnen omgaan. Dat vraagt om preventieve onderwijsprogramma’s. Ik pleit niet voor niets voor invoering van de bewustwordingspsychologie en het daarop gebaseerde bewustwordingsmanagement en het tot stand komen van de bewustwordingswetenschap. Het ontwikkelen en uitvoeren van integrale en afzonderlijke individuele, sociale, relationele en spirituele bewustwordingsprogramma’s zijn pure noodzaak.
Zelfireflectie, zelfkennis en mensenkennis zijn de basis voor het herstellen van onze samenleving, van verbinding en vertrouwen. Daarom schrijf ik ook over een Ministerie voor Bewustwording en Ontplooiing. (bladzijde 331 e.v.). Zij kan de coördinatie op zich nemen voor het tot stand brengen van welzijn op zes niveaus: fysiek, mentaal, emotioneel, sociaal, relationeel en spiritueel. Een beleidsmakend, maar beslist pragmatisch uitvoerend Ministerie. Een voorbeeld van efficiency en effectiviteit. Laten we het doen voor onze kinderen.