Het is zeker niet de bedoeling om op dit weblog een politieke mopperpot te worden. In mijn positief-kritische houding ten aanzien van de politiek en politici sta ik niet alleen en zij komt voort uit mijn betrokkenheid. Ik heb zeker ook respect en waardering voor hetgeen overheidsdienaren in het algemeen en politici in het bijzonder in het landsbelang doen. Maar wie een hoge (b)oom wil zijn moet ook tegen een windstootje kunnen en wie macht heeft en wil, heeft ook veel verantwoordelijkheid en creëert ook verwachtingen. Als het gaat om duurzaamheid en energiebeleid waait de overheidswind kennelijk uit verschillende en tegengestelde richtingen, met als risico en/of gevolg dat burgers en ondernemers, gefrustreerd en versterkt in hun wantrouwen, het nakijken hebben. Een terugblik op tien jaar windparkenbeleid.

Er zijn na tien jaar nu twee windparken van 228 megawatt gerealiseerd, waardoor 225.000 huishoudens van stroom voorzien kunnen worden. In 2011 komen er hooguit nog drie bij als we zo doorgaan. De kabinetsdoelstelling was om in tien jaar dertig windparken te bouwen, goed voor 6000 megawatt. In de komende negen jaar moeten er dan nog 25 parken extra gerealiseerd worden, hetgeen niet meer haalbaar blijkt. Oorzaken: tien jaar lang zwalkend overheidsbeleid. Eerst (groene) subsidies verstrekken en die later weer intrekken. Uiterst moeizame en onduidelijke regelgeving en bureaucratie en bemoeienis door vijf Ministeries. Met als gevolg dat de ontwikkelaars en bouwers van windparken hun ondernemingslust verleggen naar het buitenland. Was jij je auto als een ander daar een modderspuit opzet?

Maar het is niet eerlijk om alleen naar de overheid te wijzen. Er is hier sprake van nieuwe technologie en nieuwe uitdagingen als het gaat om het bouwen op zee, met allerlei risico’s voor mens en milieu en vervoersproblemen. Met name de overheid heeft daarin een grote en collectieve verantwoordelijkheid. Dat er diverse ministeries bij betrokken zijn is dus begrijpelijk, maar meer coördinatie zou de besluitvorming en de processen verbeteren en versnellen. Ook projectontwikkelaars worden bij dit soort complexe meerjarenprojecten geconfronteerd met nieuwe uitdagingen en tegenslagen, marktontwikkelingen en tegengestelde belangen en liggen met elkaar overhoop. Dat werkt ook vertragend. Toch heeft de overheid hier een primaire en sturende verantwoordelijkheid en kan met positieve macht veel meer bereiken dan nu.

Ik ben maar een leek, maar Holland was en is toch het land van de molens. Waarom scoren we niet internationaal niet alleen met watermanagement, maar ook met windmanagement? Ik nodig met name wetenschappers, ondernemers, ambtenaren en politici bij deze graag uit om hun reactie te geven. Welke tips hebben burgers voor hen en welke vragen hebben de genoemde professionals aan de burgers? Er zijn heel veel betrokken leken zoals ik, dus maak ons eens wegwijs en vertel eens of en hoe wij kunnen bijdragen?
Hoe kan het anderen en onszelf meer voor de wind gaan? Welke zeilen moeten we dan bijzetten?