Het lijkt wel een nieuwe hype; opeens is iedereen narcist. De leider, manager, man, vader, broer, moeder, zus en natuurlijk ook de schoonmoeder. Ze manipuleren, bedriegen, roddelen, doen iets anders dan zij zeggen, enz. Kortom: De ander deugt niet en is zo vervuld van zichzelf. Hij/zij heeft gelijk, neemt alle ruimte in, enz.

Als ik dat hoor, valt mij de agressie en het “Ik ben het slachtoffer” op. De emmer gaat leeg. En denk ik:”Je moet toch wel veel van jezelf houden, als je met al die agressie en zelfmedelijden continu over jezelf praat”. Sommigen geven aan hoogbegaafd, of hooggevoelig, maar in ieder geval nooit begrepen te zijn.

En dan begin ik tijdens de begeleiding over de Regie pakken in leven, wonen en werken. Over ieders en hun eigen verantwoordelijkheid. Dat het gevolg daarvan is dat zij grip krijgen op hun situatie. En dat zij daardoor in staat zijn om het levenshuiswerk van de ander bij die ander te laten. En het wordt nog erger: Ik zeg dat zij die ander(en) niet voor niets ontmoeten en dat die een bijdrage leveren aan hun ontwikkeling en ontplooiing. Dat zij zelf voor hun eigen levensreis gekozen hebben! En dan komt er ruimte voor denken, durven, kunnen, mogen, voelen en willen. En gaan ze pas echt van zichzelf en de ander houden.