Over de historie van de Europese eenwording is op internet veel en boeiende informatie beschikbaar. Zowel de eenwording als de uitbreiding roepen diverse en kritische vragen op bij de burgers in de verschillende landen. Er zijn voor- en tegenstanders. Wat zijn de argumenten en waardoor worden die gevoed?
Er is veel onduidelijkheid bij de burgers, die gevoed wordt door de manier waarop zij door politici worden geïnformeerd. Tegenstanders onder de politici voeden de angst van de burgers met informatieverstrekking die niet altijd vrij is van manipulatie. En die meer gericht is op hun eigenbelang dan op een waarachtige, objectieve en zuivere informatieverstrekking. In 1992 stemden de Denen tegen het Verdrag van Maastricht, uit angst dat het Deense staatsburgerschap vervangen zou worden door het burgerschap van de Unie. De Nederlanders stemden tegen de Europese grondwet uit angst dat die de nationale grondwet zou vervangen. En de Ieren stemden onlangs tegen een nieuw verdrag uit angst voor verlies van neutraliteit en democratische verworvenheden. De angst voor een superstaat en voor verlies van de eigen identiteit staat centraal. Het is natuurlijk van belang dat politici de burgers integer, goed en volledig informeren. Hier gaat het om de dieperliggende oorzaken van de angst en de weerstand van burgers. Lossen we die niet op, dan is er een heel groot risico dat ook de beste informatieverstrekking niet het gewenste effect zal hebben.
Angst voor het opgeven van nationale belangen kan diverse onderliggende oorzaken hebben: de angst voor het onbekende, voortvloeiend uit levensangst. De angst voor het verlies van hetgeen we hebben, voortvloeiend aan het zich vastklampen aan wat we “hebben”. Beide veroorzaakt, doordat we ons niet meer bewust zijn van ons “Zijn”. Angst voor verlies aan nationale identiteit kan tevens uit beide bovengenoemde oorzaken voortvloeien, maar komt mijns inziens door de identificatie met onze schijnpersoonlijkheid. Als we die verliezen missen we het houvast in de stof, denken we. De diepste oorzaak is het ons niet meer bewust zijn van ons “Zelf”.
Als we uitsluitend zoeken naar oplossingen en het nemen van maatregelen aan de buitenkant, waarbij geheel voorbij gegaan wordt aan de bovengenoemde dieper liggende oorzaken, dan is de kans op mislukking groot, of gaat de eenwording veel langer duren dan nodig is.
Europa kan een bloeiende eenheid worden met behoud van en respect voor de nationale, regionale en lokale verscheidenheid, identiteit en cultuur. Maar alleen als we zelfonderzoek doen naar de diepst liggende angsten en weerstanden, waar de naar buiten komende angsten het gevolg van zijn. De oplossingen aan de buitenkant worden door eenieder omarmd en gesteund, als die gevoed worden door de diepst liggende oplossing, die onder de diepste angst en weerstand ligt: Realisatie van ons zielsverlangen.
De consequentie van het bovenstaande is, dat politici alleen maar succesvol kunnen zijn, als ze de burgers herinneren aan hun zielsverlangens. Dat kunnen ze alleen als zij zich daar zelf bewust van zijn, alsmede van hun eigen daaroverheen liggende angsten en weerstanden. Vervolgens dienen zij opgeleid te worden in het communiceren hierover met de burgers. Optimale Europese eenwording qua inhoud en tijd begint dus bij bewustwording en opleiding van de politici. Uit het bovenstaande blijkt dat de zogenaamde “softe factoren” economisch, sociaal en politiek de “hardste” factoren blijken te zijn, wil men doelstellingen realiseren.