Vrouwen mogen zich weer vrouwelijk kleden. Via de mail kreeg ik een artikel uit de Elsevier daarover. Er staat o.a.:”Ook in vrouwelijke kleding kan de vrouw macht en overwicht uitstralen!” Dat is heel bijzonder nieuws! Hoe verzinnen ze het. De aarde is ook rond. Het artikel gaat verder met:“Wanneer een vrouw macht heeft en gezag uitstraalt heeft zij geen mannelijke kleding nodig.” Over emancipatie gesproken. Ik stel voor dat alle mannelijke directeuren en commissarissen vanaf nu een schotse rok gaan dragen. Zou het dan met de macht en de emancipatie anders gaan? Politica volgen volgens het artikel steeds meer de vrouwelijke mode. Men spreekt van een nieuwe vrijheid in kledingkeuze die vrouwen hebben. Tot zover het artikel. Wat zegt dit nu over ons denken en ons gedrag?
Want wie heeft ooit beweerd dat vrouwen bijvoorbeeld een driedelig krijtstreepjespak met stropdas moesten aantrekken?!? Ik heb het zelf, tot mijn ontsteltenis overigens, mogen aanschouwen. De vrouw had in vrouwelijke kleding beslist een positieve en onuitwisbare indruk achtergelaten. Daar hoefde je als man geen fantasie voor te hebben. Nu kwam ze echter zo uit een verkleedpartij of poppenkast. Vele mannen hebben nog heel wat emancipatiehuiswerk te doen, maar dat geldt voor menige vrouw ook. Deed wijlen prins Claus zijn stropdas uit, menige vrouw doet zichzelf nog steeds de (strop)das om. Dat er mannen zijn die zo fantasieloos zijn om uitsluitend zwarte of donkerblauwe streepjespakken te dragen is al erg genoeg. Puur kuddegedrag en schijn-ikbevestigend. Velen doen dat om “erbij te horen”, “niet uit de toon te vallen” en te laten zien dat ze een bepaalde positie en status hebben. De (krijt)streepjescodekudde. Maar ik verzwik soms ook mijn ogen als ik vrouwen zie, die met een oogverblindend decolleté kennelijk hun vrouw zijn willen tonen. Pijnlijk als ze daar het figuur niet (meer) voor hebben. Om vervolgens te klagen dat mannen nergens anders naar kijken, maar beledigd zijnde als die het niet zouden doen! Als hij dat al kon tenminste, want soms is het net zo onvermijdelijk als het zien van een piercing.
Wat we dragen moeten we allemaal zelf weten en misschien kan een vrouw in streepjespak met stropdas wel heel vrouwelijk zijn. Ieder diens eigen smaak. Maar voor ieder van ons geldt: Met welk motief kleden we ons zoals we ons kleden, op die dag, bij die gelegenheid en bij die ontmoeting? Er zijn drie soorten motieven: hoofdmotieven, bijmotieven en schijnmotieven. Je kunt luchtige kleding dragen omdat het erg warm is, omdat je het kledingstuk mooi vindt en/of om een ander uit te dagen. Je kunt een heel duur pak dragen omdat het lekker zit, omdat het passend is voor die gelegenheid, of om erbij te horen en/of te laten zien hoe rijk je bent. Die drie soorten motieven gelden niet alleen bij onze kledingkeuze, maar eigenlijk in alles wat we doen en denken! Voor goede communicatie is het van belang om vooraf bij jezelf te onderzoeken of er sprake is van een hoofdmotief, bijmotief en/of een schijnmotief. Dat voorkomt een hoop ruis en ruzie en zorgt ervoor dat de communicatie veel plezieriger en effectiever verloopt. “De kleren maken de man” betekent dat je naar je kleding wordt beoordeeld en men meestal op het uiterlijk afgaat. Het wordt tijd voor een nieuwe variant:”Motieven bepalen de mens”. Ons denken en doen wordt bepaald door wie wij van binnen zijn. Dat is soms een harde werkelijkheid, bij een confrontatie met de schijn. Maar het kan ook de basis zijn van een mooie ontmoeting vanuit ons Zelf met de Ander.