Op 24 december had ik ’s morgens een pittig gesprek met God. Ik was boos en verontwaardigd over de onbetrouwbaarheid van bepaalde mensen, waarmee ikzelf geconfronteerd werd. En over de misdaden die mensen plegen tegenover hun medeschepselen. Ik reken dat God natuurlijk niet aan, want God is niet verantwoordelijk voor de schijnreacties van schepselen. God gaf de schepselen keuzevrijheid, dus ook ten aanzien van wat zij met hun schijn doen. Maar God heeft de Schepping geschapen, dus is daar ook verantwoordelijk voor. En daar heb ik met God een gesprek over gehad.

In een goede en open opvoedingsrelatie tussen ouders en kinderen is het mijns inziens goed als kinderen positief-kritische vragen stellen en geluiden laten horen aan hun opvoeders. In een goede relatie is er sprake van wederzijds respect. Kinderen kunnen hun ouders en opvoeders bevragen over de door hen gecreëerde omstandigheden waarin zij als kinderen vertoeven. Over de door hen als opvoeders ingestelde en gehanteerde waarden en normen. En over hoe om te gaan met de gevolgen van door hen veroorzaakte gebeurtenissen en omstandigheden. Het is heel goed voor een relatie om elkaar respectvol aan te spreken op de persoonlijke verantwoordelijkheid en de verantwoordelijkheden en afspraken over en weer. Een onvertogen woord of een vuist op tafel kan opluchten en een goede relatie kan dat wel hebben.

In mijn Godsbeeld is de relatie met God zo dat ik dezelfde vragen aan God kan stellen. Ook vanuit de optiek dat ik zelf volmondig “Ja” gezegd heb op de levensomstandigheden waarin ik op aarde zou indalen en zou vertoeven. In mijn boek “De mens in de 21e eeuw” ga ik uitgebreid in op de diverse mogelijke godsbeelden en op de bedoeling en de oorzaken van het lijden en ons lijden. God schiep de mogelijkheid van het verkrijgen van een schijnpersoonlijkheid en van schijn en het ontstaan van lijden. Maar wij veroorzaken ons en het lijden verder zelf vanuit onze schijn; onze minderwaarde, angst en psychische afhankelijkheid.

Voor mij voelde en voelt het goed om God mijn boosheid en verontwaardiging eens goed te laten blijken. Ten aanzien van bepaalde persoonlijke omstandigheden, maar ook ten aanzien van hetgeen er in de wereld gebeurt en wordt geleden. Het was en is goed voor mijn relatie met God om Die eens aan te spreken op Diens verantwoordelijkheid voor het Geheel. En mijzelf op mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn persoonlijke situatie en voor het Geheel. Door dit gesprek herinnerde ik weer mijn innerlijke Kracht. De beste relaties zijn die waarin een open dialoog op basis van wederzijds respect en vertrouwen mogelijk is. Achteraf was ik wel enigszins verbaasd over mijn aanspreken op, maar het voelde goed en dat doet het nog steeds.

God heeft niets aan kritiekloze schepselen, netzo min als leiders en opvoeders iets hebben aan louter volgzame medewerkers en uitsluitend brave kinderen. Uit het over en weer positief-kritische feedback geven blijkt de gemeenschappelijk gevoelde en genomen (mede)verantwoordelijkheid. Voor jezelf, de ander, de omgeving en het Geheel.

Dit gesprek zal nog wel een vervolg krijgen. Ik wens eenieder en God ze toe. De tijd is er wel naar om elkaar bij de Les te houden. En om ons continu de vraag te stellen wat de zin- en betekenisgeving van ons bestaan hier is en welke bijdrage wij daar zelf aan kunnen en willen geven. Voor hen die vinden dat wij devote schepselen dienen te zijn: Devotie betekent dat je toegewijd bent in die zin, dat je streeft naar verdieping en verinnigen van je geloofsleven. Dat maakt een pittig gesprek tot een devoot gesprek.