De partner van een van onze vrienden zit in een gesloten geriatrische afdeling van een zorginstelling. Wekelijks krijgt hij van diverse personen bezoek. De medewerkers zien we alleen in hun hok zitten, of ze zijn bezig met het verstrekken van eten en drinken. Maar dan is er nauwelijks persoonlijke aandacht, want de ronde moet natuurlijk gemaakt worden. We zien ze nooit bezig met de mensen zelf: Een spelletje doen, ze op enigerlei wijze bezig houden en er persoonlijke aandacht aan schenken. Als een gesprek niet meer mogelijk is, kan er echter toch op een andere manier aandacht zijn voor?! Ze lopen of zitten er ook niet altijd even netjes bij, hetgeen meerdere oorzaken kan hebben. Spullen raken kwijt en zijn niet meer vindbaar op deze gesloten afdeling, als er al naar gezocht wordt. Waar is het dan?

Met deze ervaringen is het niet onvoorstelbaar dat medewerkers niet willen registreren wat ze doen. Ik heb zelf vijf jaar als psychiatrisch verpleegkundige gewerkt en zou er niet aan moeten denken als ik elk kwartier o.i.d. had moeten rapporteren. Hoeveel tijd gaat daarmee niet verloren aan directe zorgmogelijkheden?

Is dit een ervaring die wij alleen hebben, of zijn er meerdere lezers die dit herkennen? Hoe voelen managers en medewerkers zich hierbij? Wie is verantwoordelijk voor de huidige situatie en wie neemt de eigen verantwoordelijkheid? Of komen we in een van de rijkste landen ter wereld niet verder dan mensen veilig en “lichamelijk verzorgd” op te bergen, met zoveel mogelijk uitsluiting van mogelijke aansprakelijkheid en zorg voor de eigen werkgelegenheid?

Andere kritische geluiden zijn welkom, maar welke goede voorbeelden en hoopvolle perspectieven zijn er?