Heb jij deze ervaring ook? Je ontmoet iemand waar het mee klikt van mens tot mens en waarmee je een echt goed gesprek kunt hebben. Je verstaat elkaar diep van binnen. Je kunt elkaar je emoties vrij laten zien. Je wordt er helemaal blij van en het geeft je als mens het gevoel en de gedachte dat je er niet alleen voor staat. Je (h)erkent elkaar. Je spreekt nog een keer met elkaar af en nog een keer. Je lacht met elkaar en bespreekt de gewone dagelijkse dingen, maar ook de diepere gevoelens en gedachten die je beweegt en je weet dat daar altijd ruimte voor is. En dan komt er een moment……….

Een moment, een dag dat het anders is. De ander of jijzelf heeft zijn/haar dag niet. Heeft last van frustraties, is ergens boos over en heeft daardoor geen zin in contact. Je komt jezelf en/of de ander tegen in schijn en schijngedrag en afsluiting. Er zijn momenten dat je het kunt bespreken, maar dat lukt niet altijd. Door jou of de ander niet. Dan is het of het ideaal dat je, min of meer bewust, hebt omtrent relaties en omtrent dat contact in het bijzonder, vervaagt of omsluierd wordt. Dat roept vragen op: Heb je de relatie geïdealiseerd? Of wordt het Zijnde, dat wat Is, slechts tijdelijk verhuld door de schijn? Is het de schijn die bedriegt, of heb je een diep verlangen geprojecteerd op de ander?

Dit gebeuren kan leiden tot verdieping van onze zelfkennis en ons bewustzijn omtrent relaties. Als we schijn en zijn in onszelf en in de ander onderkennen. We kunnen onze diepste verlangens nader onder de loep nemen. Onderzoeken in hoeverre we afhankelijk zijn van de ander. Ontdekken wie en wat wij zijn en willen zijn. We zijn niet afhankelijk van de schijn van de ander. Als we ons Zelf realiseren, weten we dat de wezenlijke relatie met de ander er altijd is. Ondanks de pijn, veroorzaakt door de schijn, kunnen we altijd ons Zelf en verbonden Zijn. Herken je dit en hoe ga jij ermee om?