Mag ik je even voorstellen? Dit is Anouk Marjolein van der Mieden, geboren op 17 februari 2012. De jongste dochter van Rick, onze oudste zoon, en Daniëlle en het zusje van Laura. Ze woog 4400 gram bij haar geboorte en weegt nu 5400 gram. Dat is een kilo erbij in 6,5 week en dat schijnt keurig te zijn! Toch wel om even te laten zien hè op je weblog!

Maar kun jij je nog herinneren dat je zo was als kleine Anouk? Ben jij dat in dat mandje? Kun jij je nog herinneren dat je zo gelukkig en tevreden in deze wereld aanwezig was? Of heb jij, net als ik, geen enkele herinnering daaraan? Ik kan me, zoals zovele kinderen, geen enkel vreugdevol moment herinneren als jong kind. Maar niet iedereen wordt ook in zo’n liefdevol en veilig gezin geboren als Anouk. Bij mij kwamen die vreugdevolle momenten pas veel later. Wellicht bij jou ook.

In mijn werk vraag ik het wel aan mijn cliënten:”Ga eens terug naar toen je een jaar of vijf was. Naar het vreugdevolle, onbevangen kind.” Bij mij zou die vraag dus niet gewerkt hebben en dat geldt voor vele mensen. Maar, zo merkte ik bij mezelf en bij anderen in mijn praktijk, we kunnen ons wel een voorstelling maken van onszelf als het vreugdekind en dus blijkt de vraag toch altijd te werken. Want ergens diep in onszelf ligt het weten omtrent wie we in wezen Zijn!

Dus kijk eens goed naar deze foto en denk je eens in dat jij dat bent. Dan kom je weer Thuis, in die Zijnstoestand waar Liefde, Schoonheid, Vrede en Vreugde is. En realiseer je dan dat die werkelijkheid, die hemel, dé Realiteit is. Die wereld is niet de droom, een Vergangene Welt, maar deze wereld is de droom. Dat hemelkind is niet “de verlorene”, nee………… wij zijn ons Zelf “kwijtgeraakt”.

En dan zie je daar weer Anouk. Dappere Anouk, die – net zoals wij – ervoor koos om in te dalen in deze wereld. Een wereld waar dagelijks wereldwijd de meest basale mensen- en kinderrechten worden geschonden en we, in de 21^e eeuw levende, ons moeten schamen over de Millenniumdoelen. Daar ligt ze dan, veilig en tevreden in haar mandje. Nu nog in de geborgenheid van een liefdevol gezin.

Straks stapt ze zelfstandig de wereld in en gaat ze het verschil maken! Dan herinnert ze zich Zelf en herinnert ze zich uit het Zijnde weer de Zuiverheid, Kracht en Liefde en de Schoonheid. En ontdekt ze weer de Waarheid en de Wijsheid. Haar eigen Wijsheid. Hopelijk behoudt ze het Vertrouwen en anders herstelt ze het, en ze zal het zeker verdiepen. Dat wens ik, wensen wij, haar in ieder geval toe.

Maar wij zijn nu volwassen en wij kunnen, net zoals Anouk, ook het verschil maken en ons het bovenstaande herinneren. Onze, inmiddels opgedane, wereldwijsheid met bovengenoemde waarden voeden en gaan voor die betere, duurzame en humanere wereld. Laten we ons Zelf herinneren en ons inzetten daarvoor. En laten we elkaar herinneren aan het wonder van het Leven en aan onszelf als Levenswonder. En zeg dan met mij: “Bedankt Anouk! Welkom hier en samen gaan we het verschil maken!”