Gisteravond zag ik een gedeelte van het televisieprogramma NOVA, waarin een expert sprak over het ongeluk op de gevaarlijke bergwand K2. Hij legde uit dat bij elke stap omhoog veel gevraagd wordt van ons lichaam en met name de ademhaling veel aandacht vraagt. Het stijgen is letterlijk adembenemend. Maar ik werd met name geraakt door zijn opmerkingen over de afdaling.

Hij gaf aan dat het bergbeklimmers gaat om het bereiken van de top. Dat is herkenbaar. Ik kan me voorstellen dat dat een enorme kick geeft en een fantastische belevenis is. Ik herken dat als wij bergwandelingen maken en opeens een prachtig uitzicht hebben, als wij “onze” top bereiken. En hoeveel mensen willen niet graag de top bereiken in hun carriëre.

Maar vervolgens gaf hij aan dat het gaat om de afdaling en….om het weer thuis komen. Bergbeklimmers krijgen na de top en het bereiken van het doel een terugslag. Dat zou niet zo zijn als ze zich het eigenlijke doel realiseren:”Hoe daal ik af en hoe is de situatie als ik weer thuis ben.” Dat vond ik een hele boeiende benadering, zowel met betrekking tot de bergsport als ten aanzien van het leven zelf. Want zie de metafoor:

Stel dat de eeuwigheid bestaat en we telkens opnieuw incarneren: Dan dalen wij af naar dit aardse leven en komen wij in een gezin terecht. Het leven gaat altijd gepaard met vallen en opstaan, dus het is belangrijk om goed voorbereid op pad te gaan. Persoonlijk denk ik dat we allemaal goed voorbereid aan onze levensweg beginnen, ook al zijn we ons dat veelal niet meer bewust. Tevens vergt de afdaling uiterste concentratie en hebben we in onze onderlinge verbondenheid elkaar nodig. In situaties kan het zelfs levensbepalend zijn. In dezelfde tv-uitzending vertelde een bergbeklimmer die een ongeluk overleefde, dat het o.a. fout ging, omdat diverse leden na het ongeluk elkaar in de steek lieten. Het gezamenlijk afdalen luistert heel nauw en vergt goede communicatie. Als we elkaar in de steek laten gaat het goed mis.

In het leven, in organisaties en in de maatschappij gaat het niet alleen om het bepalen van onze doelen en de weg daarnaar toe, maar ook om de afdaling in onszelf en met elkaar. Bij het bepalen van onze doelstellingen en het bewandelen van onze levenswegen is het zinvol om ons telkens ook te richten op, en ons rekenschap te geven van, hoe we thuiskomen. Wij mensen zijn moedige bergbeklimmers. Het Leven vraagt daarbij om respect en niet om er roekeloos mee te spelen. We zijn nog moediger afdalers, waarbij wij elkaar nodig hebben. We kunnen eenmaal weer thuis gekomen onze thuiskomst met elkaar vieren. Het is goed om tijdens onze individuele en gemeenschappelijke levenstocht met elkaar van gedachten te wisselen over hoe het thuis zal zijn en het feest samen voor te bereiden.

We hebben ieder zo onze eigen rugzak en ons proviand. Als team hebben we ieder ook dingen bij ons voor gemeenschappelijk gebruik. We zijn medeverantwoordelijk voor elkaar. Dit weblog is zo’n ding, waarop wij inzichten en ervaringen kunnen delen, diverse routes en richtingen kunnen bestuderen en uitwisselen. Zo helpen we elkaar op onze levenstocht, waarbij ieder diens eigen weg aflegt, maar waar we ook met anderen een eindje oplopen. Met niet alleen als doel om thuis te komen, maar ook om bij en met elkaar thuis te zijn.