Laatst werd ik weer geconfronteerd met de zogenaamde “verlichte” mens. Sommigen daarvan beschouwen zich als de zieners en/of zeggen dat ze geen lijden meer kennen. Er is echter teveel lijden op deze wereld om het te veronachtzamen en het is zeer de vraag of de zogenaamde verlichte mens niet nog eens met eigen lijden geconfronteerd zal worden. De verlichte, oordeelvrije en schijnvrije mens ben ik nog nooit tegen gekomen en mijns inziens bestaat die hier ook (nog) niet. Ieder mens is mijns inziens onderhevig aan de begoocheling en wordt daardoor geconfronteerd met persoonlijk en collectief lijden en krijgt een eigen schijnpersoonlijkheid. Ieder mens krijgt te maken met minderwaardigheidsgedachten en -gevoelens, onzekerheid, spanning, angst en afhankelijkheid. En allemaal leren wij onze levenslessen op onze levenswegen.

Wees daarom alert op degenen die zich “verlicht” noemen. Ze kunnen een bron zijn van sektarisme. Vanuit mijn ervaring in leven en werk waarschuw ik voor deze “wolven in schaapskleren”, of “vluchters uit deze werkelijkheid vol lijden” die met mooie theorieën en oordelend over andersdenkenden zich als “vrij”, “volledig in evenwicht” en verheven boven goed en kwaad beschouwen. De afhankelijke, die behoefte heeft aan liefde, licht en waarheid en worstelt met levensvragen, in hun netten strikkend.

Wie zoekt naar evenwicht, vrijheid, waarheid, liefde, licht en vertrouwen kan het beter in zich Zelf vinden. In ons Zelf ligt ook het antwoord op onze levensvragen. Het is mooi en dankbaar werk dat ik, voor zover dat in mijn vermogen ligt, mensen en organisaties kan begeleiden in het opnieuw leren luisteren naar zichzelf. Daardoor kunnen ze weer beter luisteren naar de ander en verstaan ze elkaar beter en intenser. Ze komen opnieuw tot verbinding en samenwerking en tot herstel en vergroting van hun vertrouwen. Als je licht werpt op de duisternis, ben je in staat naar die duisternis – in de vorm van bijvoorbeeld minderwaarde, angst en afhankelijkheid – te kijken, die te onderzoeken en haar naar uiterst kunnen op te heffen. Ik heb dat vertrouwensmanagement genoemd. Er zijn vele anderen die mensen en organisaties helpen in hun ontwikkelings- en ontplooiingsproces. Ik ben en wordt daar nog steeds zelf ook in geholpen. We zijn en blijven mijns inziens allemaal leraren en leerlingen van elkaar. De dan meer bewuste mens zal zich dan ook nooit zelf als “de verlichte mens” beschouwen zoals hiervoor omschreven. Hij/zij zal beter met diens eigen en andermans lijden en schijn – in verleden, heden en/of toekomst – om kunnen gaan en graag van en aan elkaar willen leren. Door gerealiseerd Zelfvertrouwen en Vertrouwen ontstaat wederzijds vertrouwen. Daardoor zal individueel en collectief de wereld in en om ons heen een stuk lichter worden!