Gisteravond vernam ik het bericht dat een moeder, op de top van een berg staande, haar man, twee dochters en een zoon, in de leeftijd van 16 tot 23 jaar, tijdens hun afdaling naar beneden zag storten. Ik werd er vanmorgen mee wakker en tijdens de ontbijtbijeenkomst van BNI kwam het ter sprake. Wat gebeurt hier?

Bij mij leidt dit ertoe dat ik me opnieuw afvraag wat de zin van het lijden is. In mijn boek heb ik het over het lijden en hoe mensen daarmee omgaan en kunnen gaan. Degenen die het gelezen hebben, weten dat ik mezelf regelmatig daar vragen over stel. In de eerste plaats is er het mededogen met de vrouw die in een keer haar hele gezin kwijt is; haar partner en kinderen. En mededogen met de andere nabestaanden van de slachtoffers. Ik denk vervolgens aan de impact die dit zal hebben op de leef-, woon- en werkomgeving van de betrokkenen. En, door de vermelding via vele media, in de samenleving. Er zal nog veel en lang over gepraat en geschreven worden.

Het lijden van deze vrouw zal intens zijn en het enige dat haar nu helpt is heel veel zorg, liefde en concrete hulp en medeleven. En die zal zij ongetwijfeld ook krijgen. Ook degenen die haar niet kennen en verder van haar, de slachtoffers en de nabestaanden af staan – zoals ikzelf en vele anderen – kunnen, al is het alleen met goede gedachten, hen bijstaan. Dat lijkt weinig, maar ik geloof wel dat het helpt. Het opsteken van een kaars, een gebed, het muziekspel voor, en andere uitingsmogelijkheden, kan betrokkenen bemoedigen, ondersteunen en kracht geven.

Of het lijden zin heeft is een vraag die mij mijn hele leven heeft bezig gehouden. Ik kan zelf niet meer tot een ontkenning komen. In het leven worden we niet beschermd tegen het leed, maar ik heb ervaren en ervaar dat het leven ons wel draagt. Ook en juist in het lijden. Dat doet aan het lijden en de intensiteit daarvan niets af, maar het scheelt wel alles in acceptatie en ermee kunnen omgaan, als je van binnen weet dat het zin en een bedoeling heeft. Ook al ken je die niet. Dit is mijn persoonlijke ervaring en levensovertuiging.

Ik word in mijn werk veelvuldig geconfronteerd met het lijden van anderen. Het is onmenselijk, en misdadig zelfs, om de ander die diep lijdt voor te houden dat het een bedoeling heeft. Dat kunnen en mogen wij niet bepalen voor een ander. Het kan wel gebeuren dat zich een moment voordoet, dat je met de ander over het en diens lijden – en een eventuele zin en bedoeling daarvan – kunt praten. Dat kan betrokkene helpen om het een plek te geven. En het kan zijn dat de ander zelf tot de conclusie komt dat het zinvol was of is. Maar het is altijd en uitsluitend de betrokkene zelf die bepaalt, of en tot welke conclusie en levensovertuiging hij/zij komt. Daar gaat niemand anders over. Onze waarden en normen en levensvisie is onze eigen vrije keuze. Waarbij uiteraard de afspraak in een samenleving geldt, dat die een ander niet mogen schaden. Wat dat betreft – en ook ten aanzien van het vrijlaten van de ander in denken en geloofsovertuiging – hebben heel wat mensen en groeperingen nog heel wat huiswerk.

Dit soort gebeurtenissen kan je ook confronteren met je eigen problemen, levensvragen en lijden. Dat gebeurde bij mij vanmorgen en dat is dan de zin voor mij en wellicht ook voor jou en/of anderen. Ook dat doet aan het verschrikkelijke voor de direct betrokkenen niets af, maar het is wel een gegeven. Mijn ervaringen in leven, wonen en werken hebben mij doen besluiten om in mijn boek erover te schrijven. Ze zeggen wel eens dat een auteur voor zichzelf schrijft. Dat is waar denk ik. Maar ik ben wel blij dat het ook anderen helpt. Zoals ik ook geholpen ben en word door boeken die ik lees.

In dit weblog zal ik het nog wel vaker hebben over het lijden en over zingeving en andere levensvragen. Het was goed om vandaag over dit gebeuren met anderen te spreken. En het doet mij zelf goed om erover te schrijven. Ik hoop dat het voor jou als lezer een bijdrage mag zijn aan jouw levensproces en bewustwording. Doel van dit weblog is om te komen tot een toename van de individuele en collectieve bewustwording, door met elkaar gevoelens, gedachten, belevenissen en ervaringen te delen. Daarom: Wie wil delen over het bovenstaande, laat die dat s.v.p. doen.