Vroeger had je een gezin en ging je naar school. Er is een periode geweest dat mijn moeder werkte, in de jaren zestig niet zo gebruikelijk als nu, maar ze was er altijd als wij uit school kwamen. Joke en ik hebben zelf van medio 1979 tot eind 1987 met twee andere echtparen een woongemeenschap gevormd, met uiteindelijk negen kinderen. Een behoorlijk moderne opzet voor die tijd met een echtpaar waarvan beide partners werkte en een echtpaar dat van rol wisselde. De man werd huisman. Er was altijd iemand als de kinderen uit school kwamen. Tijden, waarden en normen veranderen. Behouden we wel het goede?

Er zijn landen waar kinderen naar een kostschool gaan, of door de week in de kinderopvang zijn en in het weekend thuis. Er zijn allerlei varianten als het gaat om de verdeling tussen aanwezigheid thuis in een gezin, of op school, in de crèche, bij grootouders, buren, enz. Daar is op zich niets mis mee. Kinderen kunnen daardoor hun sociale vaardigheden goed ontwikkelen. Waar het omgaat is het volgende: Dat een kind uit liefde wordt geboren en dat de ouders hun verantwoordelijkheid nemen voor de opvoeding van het kind. Dat ze het hun liefde en toewijding geven en het doen opgroeien tot een zelfstandige en goede wereldburger. Waar het fout gaat komt dat door de schijnmotieven van ouders en opvoeders. Het loopt mis waar de ouders/opvoeders hun eigen belang voorop stellen ten koste van het kind.

Vrouwen hebben eeuwenlang in allerlei oneigenlijke achterstands- en ongelijkheidsposities verkeerd en dat is helaas nog steeds niet volledig hersteld. Pas in 1956 werd in Nederland de wet afgeschaft die vrouwen verbood een baan te hebben! Als vrouwen gingen trouwen werden ze ontslagen en gescheiden vrouwen werd een baan geweigerd. Vijftig jaar verder is die situatie gelukkig veranderd en wordt er gestreefd naar zoveel mogelijk arbeidsparticipatie door vrouwen. Er wordt terecht meer en meer aangedrongen op vrouwen in topposities. Op het gebied van mannen- en vrouwen-emancipatie hebben we nog een hele weg te gaan.

Maar het moet niet zo zijn dat het traditionele gezin niet meer mag, of als achterhaald wordt bestempeld. En dat vrouwen niet bewust er voor mogen kiezen om huisvrouw te zijn en zelf voor de kinderen te zorgen. Daar is ook niets mis mee. In mijn counselings- en coachingspraktijk maak ik mee dat vrouwen met de nek worden aangekeken als ze voor het gezin en de opvoeding kiezen. Mijns inziens doen traditie en innovatie er goed aan elkaar te omhelzen. En welke opvoeder wil nu het kind met het badwater weggooien!

Wie reageert er op dit voorzetje?