De regering heeft plannen gemaakt om de schooluitval te bestrijden en de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) komt in september van dit jaar met de uitslag van haar onderzoek ernaar. Het probleem is beschamend groot. In 2002 waren er 70.000 kinderen die voortijdig de school verlieten. Schooluitval ontstaat natuurlijk ook doordat het geboden onderwijs niet bij de leerling past en doordat deze besluit te gaan werken, maar er is een ernstiger oorzaak.

Er is een grote groep kinderen die door hun thuissituatie zo overbelast zijn, dat ze het volgen van onderwijs niet meer aankunnen. Er wordt hen thuis te weinig veiligheid, structuur en zorg geboden. Hun thuissituatie en directe leefomgeving kenmerkt zich door onrust en onregelmatigheid. Niet alleen veroorzaakt door welvaart, maar ook door armoede. Er is te weinig contact met de ouders en/of het contact met hen en anderen in hun directe omgeving is verstoord. Er is dus geen sprake van liefdevolle verbondenheid en verbinding. Het gevolg is dat de kinderen zich niet gezien voelen en weten, en zich harnassen tegen nog meer ellende en bedreiging. Goed voorbeeld doet goed volgen, maar slecht voorbeeld ook. Vele kinderen zijn het slachtoffer van de relatieproblemen en relatiewisselingen van hun ouders. Er is in verontrustende mate sprake van zowel fysieke als psychische mishandeling van kinderen. Degenen die in het onderwijs werken, geestelijke verzorgers, jeugdzorg, maatschappelijk werkers en andere hulpverleners en instanties kunnen er helaas vele voorbeelden van geven.

Kinderen die zich niet veilig voelen en niet de orde, rust, liefdevolle aandacht en structuur krijgen waar ieder kind naar verlangt, kunnen zich niet verbinden met anderen. Doordat ze min of meer moeten overleven, hebben ze veelal geen of onvoldoende energie om de lesstof op te nemen. Met schooluitval als een der mogelijke gevolgen.

De oorzaak ligt in de eerste plaats bij de ouders die hun verantwoordelijkheid niet nemen en niet alleen niet het goede voorbeeld geven, maar ook het slechte. Ik wil met deze uitspraak geenszins voorbijgaan aan de ouders met goede wil, die zich machteloos voelen, lijden en in bijzonder moeilijke omstandigheden verkeren. Maar de voorbeelden zijn er. En ook niet aan die ouders die, vaak alleen ervoor staand, hun verantwoordelijkheid wel nemen en goed voor hun kind(eren) zorgen.

Er is een maatschappelijke oorzaak. Dat er in deze eeuw nog sprake is van armoede in ons land is een politieke en maatschappelijke schande. Tevens zit ons onderwijssysteem zo in elkaar, dat er nauwelijks tot geen gerichte aandacht wordt geschonken aan zelfkennis, zelfinzicht en opvoeding. In mijn boek pleit ik ervoor, dat er van kinds af aan lessen in persoonlijkheidsvorming worden gegeven en aanstaande ouders lessen kunnen krijgen in het opvoeden van kinderen. Tevens geef ik inzicht in en handvatten voor het bewuster omgaan met relaties. Algemene kennis in de psychologische en levensbeschouwelijke aspecten van het mens zijn is onontbeerlijk en van wezenlijk belang. We dienen die te bieden.

Kinderen hebben recht op een liefdevolle, waarachtige leef- en woonomgeving, waarin zij zich optimaal kunnen ontwikkelen en ontplooien. Wie levert daaraan een bijdrage met zijn/haar inzichten en voorstellen ter oplossing van de hierboven genoemde problemen?