“Het huilt van binnen” zei de directeur tegen mij. “Ik krijg vrijwel dagelijks bezoek, maar ze moesten eens weten hoe eenzaam ik me voel”, zei de bejaarde. “Ik ben stik eenzaam in mijn relatie” zei de vrouw. “Ik heb altijd de tv of de radio aan, de hele dag” vertelde een ander. “Als ik ’s morgens wakker word dan is het er. Gelukkig niet altijd”. “Ik lees mezelf min of meer in slaap”. In leven en werken word ik regelmatig geconfronteerd met diepe eenzaamheid. Het is een zwart gat, een schijnbaar onoplosbaar gegeven. Het is een van de redenen waarom ik in mijn mensmodel het lijdens-ik heb opgenomen. Mensen kennen diepe, schrijnende gevoelens en gedachten van eenzaamheid, angst en verdriet. Als je goed kijkt naar de ander – en naar jezelf – dan kun je het zien. In de ogen, de blik, het gezicht, de lichaamstaal. Ook – en wellicht juist – op feesten en partijen, maar ook in het dagelijkse leven en in vergaderingen kun je het waarnemen. Het onuitsprekelijke en het meest verborgene verdriet, gekoppeld aan eenzaamheid. Wat kunnen we er mee doen?

We overdekken het door geluiden, muziek of lawaai – geen stilte – om ons heen. Door druk te praten, leuk te willen zijn, verbale en non-verbale agressie, geweld, keihard te werken of alsmaar bezig te zijn. Of we trachten ervoor weg te vluchten in de natuur, of door ons te isoleren, zodat niemand het merkt. We kunnen er een uitlaatklep voor vinden in bijvoorbeeld muziek, een gedicht, een schilderij, enz. We eten of drinken het weg, om ons tijdelijk (enigszins) beter te voelen. Met alle maatschappelijke en relationele problemen als gevolg. We proberen het op te heffen door te chatten, te internetten, ons in groepen te begeven. Het is alles tevergeefs. Het is onafwendbaar en onoplosbaar aanwezig.

Onoplosbaar? Of is er een echte, duurzame en blijvende oplossing, die geen doekje voor het bloeden is en geen valse troost? Niemand kan de diep liggende eenzaamheid van een ander oplossen. Ook Jezus, Maria of welke andere Oosterse of Westerse heilige niet. Zelfs God niet. Die wil het ook niet, omdat wij de vrije wil en vrije keuze hebben gekregen. Ieder mens kan alleen diens eigen eenzaamheid opheffen. En gelukkig maar! Want dat is het bewijs van onze innerlijke onafhankelijkheid, kracht en vrijheid! Maar hoe dan? Hoe komen we – als we er niet voor wegvluchten, maar er in willen duiken en het onder ogen zien en ervaren – er vanaf?

Stel jezelf en de ander eens de volgende vraag:”Hoe komt het dat jij liefdeloosheid ervaart als liefdeloosheid, ijskou als koud, een leugen als een leugen, respectloosheid als……enz.? Dat komt omdat we het tegendeel kennen. We kunnen alleen maar liefdeloosheid als zodanig herkennen als we weten wat liefde is. Alleen maar het koud hebben als we ons de behaaglijkheid van een warmere temperatuur herinneren. Iets als een leugen ervaren als we diep-in weten wat waar is. Ons afgewezen of minderwaardig voelen als we van binnen weten wat het is om verbonden te zijn en onze eigenwaarde te ervaren! Hetzelfde geldt voor eenzaamheid. We kunnen alleen eenzaamheid als zodanig ervaren, omdat we diep-in weten dat we verbonden zijn, er liefdevolle aandacht is, we gekend, erkend en herkend worden. Dat verlangen dat in onze ziel, in ons Zelf ligt kan wel heel diep verdrongen worden, maar is er altijd. Anders zouden we eenzaamheid niet als zodanig kunnen benoemen en ervaren.

Hoezeer we het ook verbergen, eenzaamheid is niet het meest verborgene. Dat is ons diepste verlangen. Laten we daar eens naar luisteren en met ons Zelf en met elkaar eens de dialoog aangaan over dat zielsverlangen. Onder onze diepste kwetsbaarheid ligt onze grootste Kracht. Realisatie daarvan, alsmede van onze Liefde, Schoonheid, Waarheid, Wijsheid en Zuiverheid heft onze eenzaamheid op. Eenzaamheid is een richtingwijzer, Vertrouwen is de brug! En op elke brug is dat ene bord “Ik Verbind”.(zie www.ikverbind.nl).